روز اول
۱۲ شب راه افتادم سمت فرودگاه امام. یعنی بامداد پنجشنبه. توی هواپیما خوابم برد. منتها چیزی نگذشته بود که غذا شروع شد. اولش (مثل هربار) می‌خواستم نخورم و به خوابم ادامه بدهم. اما بویش نمی‌گذارد. آدم را بیدار می‌کند. چقدر از غذای داغ بدم می‌آید. دندانهایم دیگر تاب و تحمل غذای داغ ندارند. نوشیدنی داغ. ولرم دوست دارم. غذا و آب ولرم. اقلیم معتدل.
نشسته خوابیدن سخت است. با گردن‌درد از خواب بیدار شدم. ۲-۳ ساعت خوابیده بودم و کم بود. چون شبی ۸ ساعت خواب لازم دارم. گردنم و جفت کولهایم را مالاندم و دوباره خوابیدم. قبل از فرود آمدن به اجبار بیدار شدم.
توی فرودگاه سن پترزبورگ آبمعدنی گرفتم و سریع یک قرص جوشان ویتامین ث درش انداختم. سر کشیدم. از ترس سرماخوردگی. نگران بودم لباسم هم کم باشد. بعد هم رفتم استارباکس و یک قهوه گرفتم. راننده پیدایم کرد. انگلیسی بلد نبود. انگار شاکی بود از دستم. باید برعکس می‌بود، یعنی من بایستی بابت نیم ساعت تاخیرش شکایت می‌کردم. مرا برد و نشستم توی ون. بعد گفت منتظر باشم. خودش برگشت فرودگاه منتظر نفر دیگری که بیاید. خوابم برد. دوباره همانطور نشسته. بابت فشار ادرار بیدار شدم. نزدیک یک ساعت توی ون خوابیده بودم. با خوابهای توی هواپیما جمعش زدم و هنوز مانده بود تا ۸ ساعت بشود. مثانه‌ام در حال ترکیدن بود. می‌خواستم بروم فرودگاه دستشویی، اما کلید ون را نداشتم که قفلش کنم. کسی که نمی‌دزدیدش. اما چمدان خودم هم عقب ون بود و جراتش را نداشتم. بیشتر از جرات نگران بودم در همین فاصله‌ای که رفته‌ام راننده و مسافر جدید سربرسند و ببینند ون همینطور ول است به امان خدا. نگران اینکه راننده‌ی حمال دوباره بخواهد بدقلقی کند. بعد چشمم به لیوان خالی استارباکسم افتاد. شیشه‌های ون دودی بودند. در کشویی ون را بستم. پرده هم داشت. پرده‌ها را هم کیپ کردم. شلوارم را کشیدم و پایین و توی لیوان شاشیدم و لیوان به نصفه رسیده بود که برایم مبرهن شد این تو جا نمی‌شود.
آخرین باری که نصفه شاشیده بودم را یادم نمی‌آید. عجب کار سختی‌ست. در لیوان قهوه را گذاشتم. اولش خواستم بیندازمش توی سطلی که چند قدم آن‌طرفتر بود. اما دور و برم نسبتا خلوت بود. برای همین لیوان را پای چمنهای سطل خالی کردم. راننده‌ی یک اتوبوس آن اطراف بود اما سرش به کار خودش گرم بود. دوباره برگشتم توی ون. در کشویی را بستم، بعد هم شلوارم را کشیدم پایین. چون کمرش کشی‌ست و باید کلش را بکشم پایین. لیوان دوم هم کافی نبود. باورم نمی‌شد. بعد از اتمام ماجرا چیزی که متعجبم کرده بود حجم بالای مثانه بود.
کمی بعد از ظهر سوار کشتی شدم. قبلاً هم توی این کشتی بوده‌ام. با بازرس دیگری یک حجره داریم. اسمش رادان است. روس است. پسر خوبی‌ست. پسر که نه. گمانم چهل و خورده‌ای سالش باشد و قبلاً هم چندباری دیده‌امش روی کشتی‌های دیگری. انگلیسی‌اش هم ضعیف است و کلا هم از این محجوب‌ها و ساکت‌هاست. بهتر.
مافوقم را هم دیدم. شیردل. گمانم ۳۰ سالش هم نیست. اما خوب پیشرفت کرده. پارسال روی کشتی دیگری من بازرس بیمه بودم، همین شغل فعلی‌ام. شیردل یک مهندس پروژه‌ی دون‌پایه بود و موظف بود مدارک و نقشه‌ها و مستنداتی را که می‌گفتم برایم جور کند تا گواهی‌نامه‌ی بیمه را امضا کنم. حالا شرکتش را عوض کرده و شده نماینده‌ی کارفرما. پیشرفت که نیست، جهش است.
بعد از کمی خوش و بش کردن با مافوقم و آشناها تا دیدم فضا مهیاست رفتم حجره و دراز کشیدم. روی پا بند نبودم. کل خواب شب قبلم در حال نشسته بود. خواستم چرت بزنم و اما شد دو ساعت و بیدار که شدم نحس بودم. کمی که گذشت نحسی تبدیل شد به سردرد. سریع یک بروفن خوردم. شب هم زود خوابم برد. هنوز ۱۰ نشده بود و هوا روشن بود. رادان هم روی تخت بغلی دراز کشیده بود. حجره نسبتا بزرگ است و تختمان دو طبقه نیست. هرکداممان یک تخت عادی داریم. پرده‌های دورتادور تخت را کشیدم. پرده‌های کرم رنگ. رادان هم کشیده بود. خوابم برد. مدتی بعد با وحشت و تنگی نفس از خواب پریدم. فریادی هم زدم. نمی‌دانم رادان بیدار شد یا نه. پرده‌ی دورتادور تخت را کنار زدم. ترسیدم نکند این پرده مانع گردش هوا شود و احساس خفگی‌ام بابت همین بوده. موبایلم را نگاه کردم. یک ساعت خوابیده بودم. دوباره زودی خوابم برد.
✤
روز دوم
صبح دیدم نوتیفیکیشن دارم از یوسف. خواهرزاده‌ام در کانادا. بهم زنگ زده بوده. برایش نوشتم روی بارجی هستم در روسیه. عکسی فرستاده بود از یک هنرپیشه‌ی سریالهای نت‌فلیکس و نوشته بود بنظرش من شبیه آن هنرپیشه هستم. فکر کنم ۳-۴ سال می‌شود که خواهرزاده‌هایم را ندیده‌ام. دیگر درست هم فارسی حرف نمی‌زنند. آخرین بار همان سرِ مرگ مادرم آمده بودند ایران. دوست دارم بتوانم رابطه‌ام باهاشان را حفظ کنم. اما مطمئن نیستم که موفق باشم. چند وقت پیشها از آن یکی، از شیدا، خواستم برایم آهنگ بفرستد. گفت رپ هاردکور گوش می‌کند. برایم یک پلی‌لیست فرستاد. از همان جا با تایلر آشنا شدم. سیاهپوست مستعدی که رپ می‌خواند و بعضی‌هایش واقعا قشنگند. شاید هم چون شیدا آنها را برایم فرستاده بود قشنگ بودند.
رادان ۶ صبح پاشد. از شب قبلش ساعت بیدار شدنش را گفته بود و از من هم پرسیده بود. رویم نشد بگویم تا جایی که جا داشته باشد می‌خوابم. البته ۸ خودم را رساندم به دفتر. چون ساعت ۹ جلسه داشتیم. توی جلسه خودم را معرفی کردم. چون روز اولم بود. گفتم به جای فلانی آمدم که دیروز رفته.
هنوز در بندریم. رفتن‌مان کمی به تاخیر خورده. گفتند بخاطر سرعت زیاد باد که نزدیک ۳۰ نات است. البته حدسم این است عوامل دیگری دخیل باشند. همیشه همینطور است. یک سری دلیل موجه می‌تراشند برای تاخیرها اما دلایل اصلی را در جلسه نمی‌گویند تا صورتجلسه نشود. سختی‌اش این است که باید گزارش بدهم و فقط دلایل موجه را می‌دانم. برای فهم اصل ماجرا بایستی از این و آن سوال کنم. علاقه‌ای به این کار ندارم. دوست ندارم توی دست و پا باشم. کمترین اندرکنش ممکن. این سرلوحه‌ی کارم است. بعد از جلسه هم تلفنم را سوراخ کردند که بپرسند بارج کی راه می‌افتد. چیزهایی که می‌دانستم را گفتم. گشنه‌ام هم بود چون به صبحانه‌ی کشتی نرسیده بودم. ۶ صبح صبحانه می‌دهند و من آن موقع خوابم.
بعد از جلسه یواش یواش سرم درد گرفت. حدسم این است که همان سردرد دیروز که با قرص مرتفعش کردم دوباره برگشته. انگار باید اذیتم کند. می‌توانم یک بروفن دیگر بخورم اما حسم این است که باید راحتش بگذارم تا آسیبش را بزند، وگرنه الآن مهارش کنم دوباره فردا برمی‌گردد.
✤
روز سوم
دم صبح سردم شده بود. تهویه را نمی‌شود تنظیم کرد. دریچه‌اش را بسته بودم اما با اینحال حجره‌مان سرد بود. رادان را نمی‌دانم. گمانم برای او خوب بود چون روس است. لباس هم کم آورده‌ام. چون به حرف آدمی گوش کردم که به جای او آمدم. قبل از سفر بهش ایمیل زدم و پرسیدم. گفت گرم است. اینترنت چیز دیگری می‌گفت اما منِ احمق به حرف آن آدم گوش کردم و بعد هم چوبش را خوردم. خودِ سرما یک طرف که البته چندان هم شدید نیست، بدتر از آن ترسی‌ست که دارم، ترس از اینکه اگر سرد بشود و لباس نداشته باشم چه غلطی بکنم؟
گمانم گرفتگی گردنم هم بخاطر همان سرمای دم صبح باشد. از بس که پیچیدم به خودم، لحاف را کشیدم روی سرم و خودم را گلوله کردم.
جلسه‌ی صبحمان هم خیلی طول کشید. چرا؟ چون هنوز کار شروع نشده و درگیر مقدماتیم و لذا توی جلسه هی صحبت از کم و کسری‌های اول پروژه می‌شود. من ته میز نشسته بودم و خوب صدایشان را نمی‌شنیدم. چیزی هم برای گفتن نداشتم. اما رادان علیرغم اینکه خجالتی‌ست و چیز خاصی هم حالیش نیست وسط جلسه نظری داد. مضطرب شدم که حالا سکوت و انفعالم بیشتر به چشم می‌آید. از این جلسه‌ها متنفرم.
نصف شب از بندری که کنار اسکله‌اش پهلو گرفته بودیم راه افتادیم. صبح که بیدار شدم این را فهمیدم. از پنجره‌ی حجره‌ام بیرون را نگاه کردم، دماغ بارج را دیدم، و دیدم که یدک‌کشی به آرامی می‌کشدمان. نگران شدم چون شاید باید قبل از رفتن گواهی‌ای را امضا می‌کردم، یعنی همان موقعی که خواب بوده‌ام.
توی دفتر سراغ مافوقم را گرفتم. او هم چیز مشابهی راجع به گواهی پرسید. اما انگار نباید چیزی را امضا می‌کردم. از همین چیزهای کارم بدم می‌آید. از اینکه شرح وظایفم دقیق مشخص نیست. بیشتر بابت فرمالیته اینجا هستم. اطلاعات کافی بهم نمی‌دهند. لذا تصویر درستی از جریان کار ندارم. یا اگر بخواهم داشته باشم خودم باید هی سراغش را بگیرم و موی دماغ این و آن بشوم. خودم باید هی سوال بپرسم. آدم ان‌اخلاق هم کم ندارند و لذا هر پرس و جویی خطر این را دارد که یکی از همین وحشی‌ها بد جوابم را بدهد و به هم بریزم. کسی سر خود نمی‌آید سراغم تا اطلاعات لازمه را بهم بدهد. فقط موقعی که امضا یا گواهی بیمه می‌خواهند یادشان می‌افتد که بازرس هم وجود دارد. دوست دارم ارتقا بگیرم و بشوم نماینده‌ی کارفرما، مثل شیردل، و آن موقع دیگر لازم نیست اینقدر مودب و با دمِ لای پا بروم از این و آن سوال بپرسم تا گزارش روزانه‌ام را کامل کنم. اگر رییس باشم آن موقع خودشان می‌آیند سراغم.
حواسم به همین شیردلِ کچل هم هست که چطور ظرف یک سال گذشته پوست انداخته. پارسال با سرهمی نارنجی و روغنی دور کشتی می‌دوید و امسال لی‌وایز ۵۰۱ پایش می‌کند و یک امگا سی‌مستر قاب درشت هم دستش است که حول و حوش ۵۰۰۰ دلار قیمت دارد.
سر نهار شانس آوردم. یک چیز کتلت‌مانندی بود. زیادی تیره رنگ. کشتی مال روس‌هاست و غذاهایشان کمی عجیب است. از دفعات قبل هم تجربه‌های مشابهی داشتم. زنی داشت دیسهای غذا را مرتب می‌کرد و ازش پرسیدم این چیست. گفت کتلت جگر مرغ. شکفتن تهوع را در چشمانم دید. بجایش ماهی برداشتم که آن هم تعریفی نداشت. کلاً غذایشان مزخرف است. اما از آن طرف آدم گرسنه‌اش می‌شود و بایستی قدر کافی بخورم تا بین وعده‌ها ضعف نکنم. تنها خوبیاش این است که عاشق شوید و کلم هستند. سالاد کلم، سوپ کلم، ترشی کلم، دلمه‌ی کلم. به نظرم تنها چیزی که در استپهای روسیه می‌تواند بروید همین کلم است.
✤
روز چهارم
گردن‌دردم بیخ پیدا کرد. امروز صبح خشک شده بود و نمی‌چرخید. شب قبلش هم رفته بودم ورزش. اما بدترش کرده بود. این را صبح توی تختخواب می‌فهمیدم، در حالی که نیمه‌فلج افتاده بودم و به بخت بدم لعنت می‌فرستادم. همیشه دریا که هستم امراضم هم یکی‌یکی عود می‌کنند. بعدیش فیستول است. مطمئنم چند روز دیگر نوبت فیستولم می‌شود که عود کند. پرده را زدم کنار. تختخواب رادان خالی بود. خودش گفته بود که از صبح زود سرش شلوغ است.
برای صبحانه هم چیزی نداشتم. چندتا نان سوخاری که از دیروز مانده بود روی میزم را با شیرچایی خوردم. می‌خیساندمشان توی شیرچایی و البته که خوشمزه است اما آخرش، منظورم ته چایی‌ست، خیلی نکبت می‌شود. مایع نیم‌گرمی که پر از خرده نان است. سرم هم سریع درد گرفت. بخاطر همان گرفتگی گردن. نمی‌دانم چطور انقباض عضلات گردن باعث سردرد می‌شود. گوگل کردم از زور کلافگی و نوشته بود مسکن‌های عادی کمک می‌کند. برگشتم توی اتاق و یک بروفن خوردم و چند دقیقه بعدش، وقتی سر جلسه بودم واقعا کمی بهتر شدم. اولش خوشحال شدم که درمانش را پیدا کرده‌ام اما بعد نگران شدم که خب اگر همینطور به بروفن خوردن ادامه بدهم بدنم نسبت بهش مقاوم می‌شود. از دارو بدم می‌آید.
بعد از ظهر رمان «کله‌ی اسب» جعفر مدرس صادقی را تمام کردم. دو روزه. نه اینکه خوب باشد. خوب که نبود هیچی، بنظرم آشغال بود. در ۲۸ سالگی‌اش این را نوشته. زود تمامش کردم چون کار دیگری نداشتم. عمده‌اش را دیشب توی تخت خواندم. بعد از ورزش و شامم بود. رادان هم مانیتور سرفیس‌اش را جدا کرده بود و توی تختش چیزی می‌دید. چون هدفون گوشش بود. لخت هم بود. پرده‌اش را هم نکشیده بود. من هم نکشیدم. یعنی بدم نمی‌آمد بکشم اما فکر کردم شاید بد برداشت شود. شاید می‌خواهد با پرده نکشیدن صمیمیت‌اش را نشان بدهد. توی حجره اینترنت هم ندارم بیشتر اوقات و برای همین همان دیشب کلی از کله‌ی اسب را خواندم. شخصیتها نپخته. اوایلش خوب بود. شبیه فیلمهای جارموش بود. آدمهای عادی در فضاهایی روزمره که از پسِ حرف زدنشان کمی فضا عجیب می‌شود. اما خب مابقی‌اش ملال‌آور بود.
بارج‌مان رسیده به خلیج نارْوا. به مقصدش. حوصله نکرده‌ام بروم بیرون و دریا را تماشا کنم. تماشا ندارد. مثل همیشه‌اش است. صرفاً از حجره می‌آیم به دفتر، به اتاق جلسه، به غذاخوری، به سالن ورزش، و بعد هم برعکس.
بعد از نهار چرت خوبی زدم. لحاف را تا دم دماغم بالا کشیدم تا بازدمم زیر لحاف را گرم کند. از بس که تهویه‌ی کشتی قوی‌ست و همه جا را تگری می‌کند. بعد هم که بیدار شدم لواشک آلو خوردم و بعد هم رفتم سراغ برگه‌ها. از تولیدات برادران حسینی که عالی‌ست. می‌خواستم فقط چندتا بخورم اما نتوانستم جلوی خودم را بگیرم و کیسه‌اش یکهو نصف شد. در همین حال بود که با خودم فکر کردم برادران حسینی و هر کاری که می کنند و هر چیزی که درست می‌کنند را دوست دارم. این را با قطعیت می‌دانم. دوست دارم اگر هم روزی بروم مشهد، جدای از دیدن مادربزرگ و دایی به مغازه‌ی اصلی برادران حسینی هم بروم و برایشان تعریف کنم چطور برگه‌هایشان را با خودم برده بودم روسیه، روی بارجی زنگ‌زده و چطور بهترین لحظه‌ی روز موقعی بود که کیسه‌ی تپل برگه‌هایشان را لای پاهایم می‌گذاشتم و دانه و دانه می‌خوردم. البته بعدش هم پشیمان شدم. چون قصدم این بود که لواشک و برگه‌ها را نگه دارم برای اواخر سفر که گوارشم خراب می‌شود.
✤
روز پنجم
ایراد از تشکم است که هر صبح گردنم خشک می‌شود. خودشان هم می‌دانند تشک‌هایشان مستعملند. چون پریروزها که هنوز بندر بودیم دیدیم محموله‌ای شامل چندین تشک نو روی عرشه‌ی کشتی بود. حتماً تشک بعضی حجره‌ها را عوض کرده‌اند. تشک عالی‌رتبه‌ها را.
کله‌ی اسب مدرس صادقی را تمام کردم و یک ریویوی بد برایش توی گودریدز نوشتم. انگار سرخورده شده بودم. بعد از بیژن و منیژه‌اش که بنظرم شاهکار بود انتظاراتم را بالا برده بود. جعفر که می‌خوانم انگار منتظرم که به جاهای خوبی برود و وقتی نمی‌رود کلافه می‌شوم. همه‌اش احساس می کنم استعدادی‌ست که «تلف» شده. شاید بهتر بود عوض اینکه مثل عقده‌ای‌ها ریویوی بد برای کله‌ی اسب بنویسم یک ریویوی خوب برای بیژن و منیژه می‌نوشتم. این جور رفتارها علامت آدمهای حقیر است. البته که گودریدزم مهجورترین است. تلاشی هم نمی‌کنم که دیده شود. بنظرم برایم لازم است که چیزی تولید کنم و لایک نگیرم، توجه نگیرم. حتی همین وبلاگ خرس هم از دل کم‌توجهی ساخته شد. قبلش که «یک مهندس خسته» را می‌نوشتم رسماً زباله تولید می‌کردم. بعضی متونش را که می‌خوانم حالم از خودم بهم می‌خورد. از آدم جوگیری که بودم. از اعتماد بنفس خنده‌داری که داشتم. از نگاه «منطقی»ام. از «عقلانیت»ام. از آن تصویر نازل از عشق و رابطه. انگار جواب درست همه چیز را می‌دانستم. مشابه اینفلوئنسرهای امروزی می‌نوشتم. این بهترین قیاس است.
کار کم کم شروع می‌شود. چیز زیادی از رادان نمی‌دانم. او هم از من چیزی نمی‌داند. همزیستی مسالمت‌آمیز داریم. فقط می‌دانم شامپوی فا می‌زند. یک اشانتیون دیور سوواژ دارد. ریش‌تراشش هم براون است و عجیب است آدمی که می‌شود گفت کوسه است (حتی بیشتر از من) اینهمه به خودش زحمت داده و برای کشتی با خودش ریش‌تراش آورده. نتراشیدن ریشم، بعد از استعفای از کارمندی دومین تصمیم مهم و درست زندگی‌ام بود. عجب مناسک پردردسری بود. جوش‌های زیرگلو. تیغ. کف. خون. یا غژغژ ریش‌تراش. موهایی که سرشان برگشته بود و زیر پوست می‌روییدند. پروردگارا. عفو، عفو.
✤
روز ششم
«آن نامه را با احساسات ساختگی و خیالی نوشتم، با احساساتی واقعی، اما در عین‌حال خیالی، محصول ذهن وحشت‌زده‌ای که از روابط ساده و بدیهی کاملاً محروم است.
…
در اطرافم آرامشی حاکم است، افسوس که نمی‌توانم این خبر را با آدم مهمی در میان بگذارم، چون این جمله می‌توانست سرآغاز نامهای زیبا باشد. با این همه حالا می‌خواهم احوالاتم را کمی شرح بدهم.»
اینها مال رمان «دستیار» است که روبرت والزر نوشته. پیش‌کسوتِ ادبیات کارمندی. پدربزرگِ توسری‌خورها. وقتی خطوط بالا را می‌خواندم فکر کردم وبلاگ‌نویسی من هم دلیلی ندارد برای نوشتن جز همین‌ها که والزر گفته. محرومیت از روابط ساده و بدیهی. مخصوصاً در این دورانی که یا باید اینستاگرامر باشی یا پادکستر و یا چیزهای دیگر. حرفهای پیش‌پاافتاده‌ای که چون مخاطبی برایشان ندارم را اینجا می‌نویسم‌شان. برای هیچ کسی مهم نیست که رادان ریش پروفسوری تُنکی دارد، یا مثلا اپل‌واچ دارد و شبها می‌گذاردش روی گنجه‌ای که بین تختخوابهایمان است تا برای فردا صبحش شارژ باشد.
از تنها بودنم ناراحت نیستم اما از آن می‌ترسم؛ یعنی از آینده می‌ترسم. وقتی دریا هستم این ترس بیشتر هم می‌شود. چون بصورت عملی می‌بینم که بدونِ معدود ارتباطاتم زندگی‌ام چه شکلی می‌شود. از نق زدن در مورد تنهایی هم متنفرم و اینجور وقتها بلا استثنا هم یاد مادرم می‌افتم و نمی‌دانم اتفاق بود یا قضا و قدر ولی کمی جلوتر، دستیار، که موجودی‌ست مفلوک و دوست‌داشتنی و سیر افکارش هم چندان نظمی ندارد، یکهو یادش می‌آید: «پسربچه که بود، توی خانه ظرف می‌شست و در همان حال برای مادرش داستان تعریف می‌کرد.»
✤
روز هفتم
از جلسه‌های صبح متنفرم. مخصوصاً از عوامل پیمانکار. مخصوصاً از آن مرد دراز هلندی. واترز. وحشی است و منتظر است پاچه بگیرد. هلندی‌های که کار دریایی می‌کنند عمدتاً همینقدر دماغشان سربالاست. تبختر. شاید هم حق دارند. بصورت تاریخی دریانوردان قابلی بوده‌اند. ما خاورمیانه‌ای‌های بیابان‌نشین چی؟ لابد شترسوارهای خوبی بوده‌ایم. اصلاً از ترس جوابهای چکشی واترز است که توی جلسه‌های صبح لال می‌شوم.
من هم چیزی دارم شبیه آن خاطره‌ی دستیار.
بچه که بودم، با مادرم، کمک در کارهای آشپزخانه. یادم می‌آید سیب‌زمینی خلال می‌کردم. برای قیمه. برای بیف‌استروگانف. عمه‌ام بهش می‌گفت میشل استروگف. مسخره کردن آدمها را از همان دوران یاد گرفتم. سیب‌زمینی‌ها را هم نازک و مرتب خلال می‌کردم. روی تخته. ورقه ورقه می‌کردم‌شان. چند ورقه را می‌گذاشتم روی هم و می‌بریدم. بهینه و مهندسی. مادرم شلخته این کارها را می‌کرد. شاغل بود و خودش را فراتر از خانه‌داری می‌دید. آشپزی می‌کرد و کمی جمع‌آوری، ولی در حد رفع احتیاج. اگر خودش خلال می‌کرد درشت و نامنظم بودند. بعد یک بار خانه‌ی خاله‌ام بودیم و من توی آشپزخانه بودم و خاله‌ام گفت پس چی می‌گن تو کار می‌کنی و کمک می‌کنی؟ پس چرا هیچ کاری نمی‌کنی؟ می‌گن سیب‌زمین خرد می‌کنی به چه خوبی؟ کوش پس؟ چرا تکون نمی‌خوری؟
نمی‌دانستم مادرم چیزی از سیب‌زمینی خلال کردنم به دیگران هم گفته. همین ناراحتم کرد. همین که «راز»مان، راز اختصاصی و دونفره‌مان را به خاله‌ام هم گفته. کِی؟ احتمالاً پای آن تلفنهای طولانی عصرانه‌اش. همانهایی که دستورش را به من می‌داد؛ برو شماره خاله‌ت رو بگیر، و شک ندارم کمی بیشتر مغزم را بخارانم شماره‌ی ۶ رقمی خانه‌ی خاله‌ام را هم یادم می‌آید.
✤
روز هشتم
بروفن‌هایم تمام شدند. از فردا باید بروم سراغ دکتر کشتی. امیدوارم بهانه نیاورد. گرفتگی گردنم موذی‌ست. امیدوارم اگر روزی ۲۰ دقیقه کش بیایم حل شود. اما آدم نظم و روتین نیستم. همین روزانه‌ها را هم به زور تا اینجا ادامه داده‌ام. پریروزها والزر می‌خواندم؛ در مورد خاطراتش می‌گوید: «نوشته را انداخت توی سطل کاغذ باطله و از دفتر بیرون رفت.» با خودم فکر کردم من هم باید این فایل را پاک کنم. جوری که غیرقابل بازیافت باشد.
غذاخوری که می‌روم سعی می‌کنم سر میز آشناها نشینم. حتی حواسم است ساعتی بروم که با بقیه تداخل نداشته باشد. رادان با چندتا روس دیگر جور شده. شیردل هم با چندتا انگلیسی. واترز هم که با چندتا هلندی دیگر که توی تیم پیمانکارند. گله‌های کوچک خودشان را تشکیل داده‌اند. خودم از وضعیتم راضی‌ام. اما نگرانم در چشم آنها تنگ و منزوی بنظر برسم. اما واقعا معاشرتهای زوری سختم است. البته می‌دانم شیردل که چند هفته‌ی دریایش تمام شود و جایش را بدهد به بزرگترش، به سورنا، بعد باید با سورنا معاشرت کنم. همانی که ازش متنفرم. سورنا سن و سال دارد و همانی‌ست که اصلاً این کار را برای شیردل جور کرد. بنوعی می توانست پیشنهاد این کار را به من بدهد. اما نداد. به شیردل داد که اقلا ۷-۸ سال از من کوچکتر است. دکترا هم ندارد. سابقه‌اش هم کمتر است. اما خب لابد سورنای کارکشته چیزی در او دیده و او را انتخاب کرده. نه من. شیردل خودش تعریف می‌کرد که دفتر کارشان در شهر کوچکی‌ست در سوییس. اینقدر تحت تاثیر قرار گرفته بودم که در لینکدین سریع کلیدواژه‌های «مهندس + سازه‌های دریایی + سوییس + آفشور» را جستجو کرده بودم و بعد هم علامت زده بودم که هر شغل جدیدی پیدا شد لینکدین بهم ایمیل بزند. این مال چند ماه پیش است و هنوز هم گاهی ایمیل‌هایش می‌آید.
رادان شبها لخت می‌خوابد. با یک شورت. بدنش برنزه است. امشب توی غذاخوری که سری به هم تکان دادیم دیدم ریش پروفسوری‌اش را هم زده. صورتش زیباست. بدنش زیباست. حلقه‌ی طلای نازکی هم انگشتش است. معلوم است همه‌ی زندگی‌اش را از روی مقررات مصوب پیش رفته. در جلسات صبحگاهی هم سوالی ازش بشود عمراً جواب نمی‌دهد. سوال تخصصی منظورم است. همیشه با «دفتر مرکزی»اش مشورت می‌کند. حرفهای.
برگردم خشکی گردن و پشتم را به دکتر نشان می‌دهم. بیمه هم ندارم. از بس که بی‌عرضه‌ام. ولی نمی‌خواهم دیسک بگیرم و کارم به جراحی بکشد.
جلسه‌ی صبح گرد و خاک شد. تیم پیمانکار چند نفری حمله کرده بودند به شیردل. چند روز پیش طوفان کوچکی آمده و ترانشه‌ی نزدیک ساحل انگار آسیب دیده. دیواره‌هایش ریخته. حالا یک کشتی لایروب و حفار آمده و مشغول ترمیمِ ترانشه است. پیمانکار از شیردل می‌پرسید که وضعیت ترانشه چطور است؟ شیردل می‌گفت چیزیش نیست. می‌پرسیدند پس چرا حفار آمده؟ لبخند می‌زد. با حفظ آرامش می‌گفت برای «بهینه‌سازی ترانشه». این پینگ‌پونگ ادامه داشت و شیردل وا نداد. منی که هیچ کاره بودم و این سر میز نشسته بودم از شدت فشار واترز و همدستانش کلافه و عصبی شده بودم. با خودم فکر کردم بیخود نیست «ضعیفی» مثل من تا ابد بازرس می‌ماند. من لیاقت و صلاحیت آن شغل شیردل را ندارم. پنجاه تا دکترا هم داشته باشم باز هم صلاحیتش را ندارم.
✤
روز نهم
امروز شیردل رفت و به جایش سورنا آمد. همانی که ازش می‌ترسم. همانی که یک سالی هست که در ماموریت‌های مختلف مافوقم بوده. خیلی شبیه باباهای ایرانی‌ست. اما جداگانه و جای دیگری ازش می‌نویسم.
فکر نکنم رادان بچه داشته باشد. چون پس‌زمینه‌ی لپتاپش عکس یک موتور مسابقه‌ایست. اینهایی که بچه دارند معمولا عکسی خانوادگی می‌گذارند. آن را هم نگذارند عکس موتور مسابقه‌ای نمی‌گذارند. موتور و ماشین و اینجور اسباب‌بازی‌های بزرگسالان مال قبل از بچه‌داریست. خود من ساعت دوست دارم. بعید می‌دانم اگر بچه داشته باشم روزی یک ساعت توی اینستاگرام ساعت مچی تماشا کنم. ساعتهای گرانقیمتی که می‌دانم هیچوقت نمی‌توانم بخرم. اینها کارهایی‌ست که «پسر»ها می‌کنند. از نوجوانی شروع می‌شود. علاقه به ورزشکاران. علاقه به ماشین‌های کورسی. به موتورهای تندرو.
اگر هم بچه داشته باشد نهایتاً یکی دارد.
غذای کشتی بد نیست. آن چندشی که روزهای اول داشتم مرتفع شده. یادم است راه‌پله‌ای که به غذاخوری منتهی می‌شد هم حالم را بد می‌کرد. بوی گندش. الآن نه. بویش را نمی‌فهمم. بشقابهای نیم‌چرکشان، چنگال‌هایی که خوب شسته نشده‌اند و گاهی خرده‌ای غذا لایش باقی مانده، اینها دیگر اذیتم نمی‌کنند. چنگال دیگری برمی‌دارم. به کف بشقاب و خراش‌های کف‌اش نگاه نمی‌کنم. به میکرو‌ارگانیسم‌هایی که لای آن خراشها زیست می‌کنند فکر نمی‌کنم. به هاگ‌ها.
خود غذا هم ردّ خوراکی‌های روسی را دارد. بلا استثنا هر روز نهار را با سوپی آبکی شروع می‌کنم. سوپ کلم. رویش کمی شوید ریز شده شناور است. تنها یادگاری خوبی که از این ماموریت‌های کشتی نگه داشته‌ام همین آشنایی با مفهوم سوپ رقیق است. سوپ شفاف. عاشق اینها هستم. با نان. دیروز بورش داشتند. امروز هم ریقابه‌ی دیگری.
امروز پرس و جو کردم. این کشتی مغازه ندارد. من که روی آب سیگار نمی‌کشم. اما خب بدم نمی‌آمد شکلات و پسته‌شام بخرم.
عقل کردم چند سری اخیر توی قوطی شامپویم آب ریختم. آن موقع نمی‌دانستم کشتی مغازه ندارد. فکر می‌کردم مثل مابقی کشتیها برای مایحتاج اولیه مغازه دارد.
رادان در مورد شامپویم چی فکر می‌کند؟ حتما دیده. شامپوی کوچک سفری که از یک هتل بلند کردم. (برای همین هر سری کمی آب داخلش می‌ریزم.) خوبیاش این است که مال هتل معتبری‌ست. اما استفاده از این اموال «مجانی» همیشه کلی برایم یادآوری و تداعی دارد. مخصوصاً این هتلی‌ها. مثلاً، مثلاً زنی بود که سالها پیش می‌دیدمش و بعنوان اولین هدیه‌اش برایم کلی شامپو و نرم‌کننده و کرم هتلی آورد. باورم نمی‌شد. البته نگفت بعنوان هدیه. نمی‌دانم چی گفت. بعداً فهمیدم توی شرکت پخش این محصولات بهداشتیِ سفری کار می‌کند. شبیه اینکه کارمند آیدین یا مینو باشی و هرجا می‌روی یک مشت «ولیمه نعنایی» یا تافی با مغزی شکلات کادو ببری. کرم‌هایی که آورده بود بوی لیمو می‌دادند.
کادو دادن چیز مجانی. اینها من را یاد همان فامیلی می‌اندازد که طلبکار بود چرا سیب‌زمینی‌ها را برایش خلال نمی‌کنم. همانی که چند سال پیش دوستانه به خواهرم گفته بود شبیه زنهای خراب لباس می‌پوشد. او هم وقتی با شوهرش برای اولین بار رفتند اروپا تا مدتها از همین چیزهای مجانی کادو می‌داد.
تا مدتها هم هرجا می‌رفتیم دستهای از عکسهای توریستی‌شان با شوهرش دم دست بود. از همین اولین سفرشان به خارج. الآن بشنوم «اتریش» نه یاد وین می‌افتم، نه موتزارت، نه موزیل، نه برنهارد. یاد آن عکس پانورامای‌شان می‌افتم که جلوی قصری ایستاده بودند. جلوی فواره و چمن. فامیل‌مان با چادر مشکی. شوهرش با کت و شلواری خاکستری، پارچه‌ی لَخت. پیچ‌اسکن؟
خاله‌ام برای یکی از تولدهایم یکی از این دمپایی حوله‌ای نازکهای توی هتل بهم داد. فکر می‌کرد هدیه‌ی قابلی‌ست. این را از حالتش حین دادن دمپایی‌ها می‌گویم؛ چون مطلقاً با شرم یا گردنِ کج چنین کاری نمی‌کرد. هدیه‌اش را با وقار و منت عرضه می‌کرد. مردم عجیبند.
✤
روز دهم
همین که صبح زود از زور سرما از خواب بیدار نشدم خوب است.
همین که گردنم درد نمی‌کند و خبری از انقباض عضلات پشتم نیست خوشحالم.
خوشحال نه. استفاده از خوشحال روی کشتی یک جوری‌ست. عجیب است. این را فقط خود آدم می‌فهمد. کس دیگری نمی‌فهمد.
دیشب کلی خواب دیدم. این اتفاق هر سری می‌افتد. می‌آیم دریا خوابهایم «شدیدتر» می‌شوند.
پریشب مردی را می‌دیدم که در مسیری جنگلی می‌رود. از پیرمردی بومی آب می‌خواهد. با ایما و اشاره این را می‌گوید. چون زبان هم را نمی‌فهمند. پیرمرد بچه‌ای دستش است. از بچه بعنوان ملاقه استفاده می‌کند. بچه زنده است. بچه را از پا گرفته. انگار که ملاقه است. دهان بچه را پر از آب می‌کند. می‌ریزد توی کاسه‌ای. کاسه‌ی سفید را می‌دهد به مرد. او آب را سر می‌کشد. از فهمیدن خوابهایم قطع امید کرده‌ام.
هر روز ویتامین ث می‌خورم. از سرماخوردگی می‌ترسم و سالی که گذشت بیشترش را مریض بودم. زیرلب به خودم می‌گویم«ولی واقعا ویتامین ث موثره‌ها.» انگار با این تاکید می‌خواهم بیماری را از خودم دور کنم. یا خودم را قوی کنم. تلقین.
صبحانه‌ی کشتی را طبق معمول از دست دادم. حتی تلاش هم نمی‌کنم که قبل از ۷ صبح بتوانم خودم را برسانم به غذاخوری. به جایش یک لیوان شیرچایی و یک کیک یزدی خوردم. مثل هر روز. یا مثل این ده روز گذشته. لابد من تنها کسی هستم بین این ۲۸۰نفر مسافر کشتی که به این کیک‌های بیمزه می‌گویم کیک یزدی. روغنش بوی خوبی نمی‌دهد. موقع جویدنش سعی می کنم نفس نکشم.
✤
روز یازدهم
هر شب می‌دیدم که چقدر خورشید دیر غروب می‌کند. غروبش را نمی‌دیدم. یازده شب می‌شد و هنوز نور خفیفی از پنجره‌ی کابین‌مان می‌آمد تو. این وقتها پرده‌ی کرم رنگِ دور تا دور تختخوابم را می‌کشم تا رادان هم اذیت نشود.
دیشب بایستی تا چهار صبح بیدار می‌ماندم و «شاهد» چیزی می‌بودم و بعد هم چیزی را امضا می‌کردم. طرفهای دو نصف شب روی عرشه بودم. آسمان عجیبی بود. یک طرفش روشن: نارنجی خاکستری، آبی، یک طرفش کمتر روشن، حتی می‌شود گفت تقریباً تاریک. بنظرم اینجا، در این عرض جغرافیایی که ما هستیم، نسبتاً نزدیک قطب، تابستان‌ها واقعاً خورشید غروب نمی‌کند. بعد دلم خواست «شب‌های روشن» را بخوانم یا شاید هم دوباره بخوانمش. یادم نیست. حالا
(حالا به آن سنی رسیده‌ام که دیگر دنبال خواندن و تیک زدن فهرست کتابهای مهم نیستم. چون با این واقعیت مواجه شده‌ام که مثلا ۱۵ یا ۲۰ سال قبل کتاب ضخیمی خوانده‌ام که مطلقاً چیزی ازش یادم نمانده. اما عوضش کشف دیگری کرده‌ام. انگار مجموعه‌ای از آدمها هستند که به نوعی هم خانواده‌ایم و رابطه‌مان ربطی به زمان و تاریخ ندارد. فاز هم را می‌گیریم. یا درستش این است که من فاز آنها را می‌گیرم چون آنها مرده‌اند. مثلاً «خویشاوندی‌های اختیاری» را از کجا پیدا کردم؟ از رمان‌های توماس برنهارد. رمان‌نویس اتریشی، نیمه‌مجنون. کلافه‌ام می‌کند. اما دوستش دارم. او طرفدار پر و پا قرص «خویشاوندی‌های اختیاری» بود. یا مثلا توماس مان قبل از نوشتن «کوه جادو» پنج بار خویشاوندی‌های اختیاری را خوانده. تا به آن ساخت به‌خصوص شخصیتها و توسعه‌شان در طول داستان مسلط شود. انگار چیزهایی که دوست دارم خودشان هم مستقل از من اشتراکاتی با همدیگر دارند. کشف اینها جالب است. لذا تعجب نکردم که چقدر طول موج خویشاوندی‌های اختیاری را گرفته بودم. اتفاق جالب‌تر اینکه خودم هم تازه برای اولین بار در زندگی‌ام رابطه‌ی با اختلاف سنی زیاد را تجربه کرده بودم که موضوع خویشاوندی‌های اختیاری‌ست.)
مرض قدیمی‌ام که ازش متنفرم دوباره عود کرده. کندن پوست لبم. نفرتم اینقدر زیاد است که حتی نمی‌توانم ازش بنویسم. فقط همینقدر می‌دانم که از مادرم بهم سرایت کرد. او هم خودش می‌گفت از خاله‌اش گرفته. چجوری؟ دختر بچه که بوده خاله‌اش را می‌دیده که مدام لبش را می‌کنده و خونین و مالین بوده. در ذهنش بچگانه‌اش این کار را بعنوان کاری که «آدم بزرگ‌ها» می‌کنند ضبط می‌کند. شروع می‌کند به تقلید کردن ازش. برای زودتر بزرگ شدن.
از دیروز که کار جدی شروع شده و من هم باید تکانی بخورم کمی حالم بهتر است. چون دیگر احساس مفت‌خور بودن ندارم. احساس اینکه بایستی قایمکی چرت بزنم یا کتاب بخوانم یا روی نیمکتی که سر راه نیست بنشینم و آفتاب بگیرم. مشکلم هم درونی‌ست. یعنی بقیه واقفند که شرح وظایفم اینطوری‌ست. اینطوری که در زمانهای مشخصی باید کارهای مشخصی بکنم اما در کل نسبتاً «سبکم». ولی انگار خودم هنوز بعد از اینهمه سال این را نمی‌فهمم. ذهنیتم در همان کارمندی گیر کرده. خودم را علافی می‌بینم که موظف است تصویری از خودش بسازد که مشغول است. یا اینکه سعی می‌کند جلوی چشم دیگران نباشد. بهرحال کار کردن هیچ وقت کار مورد علاقه‌ام در زندگی نبوده. سرم شلوغ باشد یک جور غر می‌زنم و سرم خلوت باشد هم این نگرانی‌های مسخره آزارم می‌دهند.
✤
روز دوازدهم
تقریباً مطمئنم که زودتر از پدرم می‌میرم.
فیستولم عود کرده. همانطور که انتظارش را داشتم. چند ماه پیش رفتم دکتر. بدون معاینه گفته بود این فیستول است و حواله‌ام داده بود به جراح. پی‌اش را نگرفتم. چون ترسیدم. و اینکه دو سال هم هست که می‌آید و می‌رود و تا حالا که کشنده نبوده. اما انگار ادامه پیدا کند ممکن است بشود شروع سرطان روده‌ی بزرگ. یا چیز مشابهی. جراحی‌اش هم انگار نسبتاً سرراست است. اما خب می‌ترسیدم. بعد هم کسی را نداشتم که باهاش بروم بیمارستان. به پدرم هم نمی‌گویم. چون کلافه‌ام می‌کند. عصبی می‌شود و همان کار همیشگی‌اش را می‌کند: نهایتاً طلبکار می‌شود از مریض بابت مرضش. بابت اینکه «آخه چرا مریض شده؟» این را با تضرع می‌گوید. نمی‌توانم چنین آدمی را بعنوان همراه ببرم بیمارستان. علاوه براینکه ۸۰ سالش است. اصلا درست نیست. از بیمارستان هم می‌ترسم. مثل سگ. اما این یکی را قبول کرده‌ام که گویا با مراعات غذایی و تدابیر بوعلی فیستولم درمان نمی‌شود.
دایی‌ام هم فیستول داشته و برادرم هم همینطور. حالا هم من.
✤
روز سیزدهم
حالا حسرت روزهایی را می‌خورم که شیردل اینجا بود و سورنا هنوز نیامده بود. شیردل، با آن کله‌ی کچل که مومنانه هر روز یا شاید چند روز یکبار تیغش می‌انداخت و آن چشمهای سرپایینش. همیشه احترامم را داشت و ازش نمی‌ترسیدم. بهرحال همین که کوچکتر بود ازم کمک می‌کرد به اینکه نرود در نقش «مافوق».
اما صدای سورنا را می‌شنوم بازویم لمس می‌شود. صدایش مدام از اتاق مقابل می‌آید. با آن لهجه‌ی عجیبش و صدای بلندش همیشه در حال حرف و بحث است. یا پای تلفن با رییسش است. با رییسش به ایتالیایی صحبت می‌کند. معلوم است خیلی کیف می‌کند از اینکه ایتالیایی هم بلد است. دوست دارد همه‌ی راهرو صدایش را بشنویم. وگرنه می‌شود درِ کوفتی دفترش را ببندد. ازش می‌ترسم. عمده‌ی ترسم هم بی‌دلیل است. موجود خطرناکی‌ست اما حالا یک سال است که در ۴-۵ ماموریت مختلف نمایده‌ی کارفرما بوده، مافوقم بوده و برای همین قلقش را بلدم. تعبد. خایه‌مالی. مثل همه‌ی مردهای اینجوری. عصبی می‌شود و بعد فروکش می‌کند. این را باید فهمید.
دلم برای پدرم تنگ شده اما بهش زنگ نزده‌ام. سختم است. اینترنت ضعیف دریا هم بهانه‌ی خوبی‌ست. از خواهرم پرسیده‌ام که هر وقت زنگ زد بهش حال گربه‌ام را بپرسد. می‌گوید خوب است. جفتشان خوبند، هم گربه، هم پدرم. هر بار که سفرم طولانی می‌شود نگران می‌شوم وقتی برگردم گربه مرا نشناسد. نه. نشناختن درست نیست. منظورم این است که خودش را بزند به نشناختن. یا شاید درستش این است: مرا از سِمت «صاحب» خلع ید کند. بگوید دیگر نمی‌خواهم گربه‌ی تو باشم. ترسش همیشه هست. باید کلید بیندازم و نصف شب درِ آپارتمان پدرم را باز کنم و تازه وقتی گربه‌ام خوابالود و در حالی که کش و قوس می‌آید آرام می‌آید سمتم و خودش را می‌مالد به پایم، تازه آن موقع مطمئن می‌شوم که هنوز می‌شناسدم.
نبراسکا فیلم مورد علاقه‌ام است. بعضی‌های دیگر هم دوستش دارند. نبراسکا روایت تلاش پسری‌ست برای ارتباط با پدر پیرش. به سفر جاده‌ای می‌روند. اما هرچه زور می‌زند رابطه‌شان عمق نمی‌گیرد. بن‌بست. زورها را پسر می‌زند. تا آخر فیلم هم موفق نمی‌شود. آن رابطه‌ی رویایی پدر و پسر انگار حتی دیگر مال فیلم‌ها هم نیست. مال هیچ جا نیست. شاید هم بخشی از این بن‌بست ساختگی باشد. ذهنی باشد. مثل ترس از سورنا. اما چه فرقی می‌کند؟ ته تهش من اینجا نشسته‌ام و با شنیدن صدای سورنا بازویم لمس می‌شود و نگرانم بابت جلسه‌ی فردا. نگرانم که در جلسه نه زیادی عرض‌اندام کنم و نه احیاناً آنقدر منفعل و لال باشم که سورنا بگوید شماها هیچ ارزش‌افزوده‌ای برای پروژه نیاورده‌اید. که البته راست می‌گوید. یا ته تهش نمی‌توانم موبایل را بردارم و به پدرم واتس‌اپ بزنم. دلیلش هرچه می‌خواهد باشد. ذهنی، واقعی، موهومی. چه فرقی می‌کند که به چه دلیل سر از انتهای یک بن‌بست درآورده‌ای. دلیل مهم نیست. مهم این است که جلویت بسته است. با مادرم اینطور نبودم. به نظرم اینکه یک بار با مادرم جلوی هم ایستادیم و جنگیدیم، جنگی که سالها طول کشید، همین باعث شد که وقتی برگشتیم به هم دیگر «قدرت» والد و فرزند محو شده بود و بین‌مان فاصله نینداخت. چون یک بار تا تهِ ته نبرد را رفته بودیم. این مال وقتی‌ست که ایران دانشجو بودم. بعد رفتم کانادا. بزعم خودم از دستش «فرار» کردم. بعد که برگشتم جفتمان عوض شده بودیم. انگار جفتمان زنده از آن نبرد بیرون آمده بودیم. برای همین ارتباطمان «ممکن» شد. قبلش ممکن نبود. با پدرم هیچوقت این گلاویز شدن را نداشتیم. رابطه‌ی قدرتی که بین والد و فرزند است هیچوقت بین‌مان شکسته نشد. هنوز هم هست. غم‌انگیز بودن مرگ سهراب به خاطر این نیست که جوان بود و مرد. به خاطر این نیست که نوشدارو دیر رسید. به خاطر این است که اگر زنده می‌ماند، بعد از آن نبرد کثیف با پدرش دیگر پدرش پدرش نبود بلکه بهترین آدم زندگی‌اش بود. این اتفاق نیفتاد. غم و غصه‌ای که با خواندن مرگِ سهراب به سرمان آوار می‌شود به همین خاطر است. به خاطر تاسف برای اینکه امکانی اینقدر طلایی از بین رفت و محقق نشد، هیچ وقت نخواهد شد.
✤
روز چهاردهم
بعد از چند روز که میوه و سبزیجات تازه ته کشیده بود، امروز بالاخره قایقی آذوقه برایمان آورد. سر شام دو بار سالاد کشیدم. اولش و آخرش. خیار و ترب و گوجه‌فرنگی. احساس می‌کنم بدنم از درون گندیده بود.
هفته‌ی دیگر مرخصم می‌کنند. از اینجا می‌روم و چند روزی سری به خواهرم می‌زنم. هم دلم برایش تنگ شده و هم اینکه احساس می‌کنم حالا که برای مراسم دفاع دکتری‌اش نبودم، حداقل برای چند روز مسیرم را کج کنم تا ببینمش.
امروز توی باشگاه کسی که چند باری دیده بودمش هم مشغول زدن دمبل‌های سنگینی بود. روی ترازو که بودم پرسید چقدری و گفتم ۶۷. خودش رفت. ۸۸. ولی نزدیک ۱۹۰ قدش بود و اندام ورزیده‌ای داشت. شکمش را زد بالا. گفت می‌خواهم اینها را آب کنم. چیزی نداشت. من هم زدم بالا. همان یک کم شکم را دادم بیرون که گنده‌تر بنظر برسد و با کف دستم مالیدمش و گفتم آب نمی‌شود. خندیدم، انگار دعوتش می‌کردم که او هم به من بخندد. بازوی چپش سراسر خالکوبی‌های رنگی داشت. این اصرار به «ضعیف» نشان دادن خودم از کجا می‌آید؟ می‌توانستم بجای آن نمایش رقت‌انگیز شکمم را سفت کنم و در مورد ورزش کردن گپ بزنم. مثل دوتا مرد ورزیده. انگار همه چیز باید اول کلیدش در ذهنم بخورد، بپذیرمش، و بعد متعاقبش عمل کنم. احساس می‌کنم همیشه توصیفاتم از خودم با واقعیتم متفاوتند. دروغند. همین وبلاگ سراتاپا دروغ است. همین یادداشتهای روزانه که دارم زور می‌زنم تا حد ممکن به خودزنی، به دراما و احساسات رقیق آلوده‌اش نکنم، حتی همین هم تجربه‌ی ناموفقی شده. هرچه پیش می‌رود ناموفق‌تر می‌شود. حتی نمی‌دانم برای چی ادامه‌اش می‌دهم.
✤
روز پانزدهم
بعد از خوردن میوه و سبزیجات تازه، حال همه بهتر شده. دیگر خبری از آن مردهای زمختی که شل‌زنان از توالت‌های عمومی بیرون می‌آیند نیست. شکم‌شان راه افتاده. بعد از هر وعده‌ی غذا می‌بینمشان که می‌روند سراغ جعبه‌ای پلاستیکی که ته غذاخوری‌ست و نفری چهار-پنج‌تا آلو برمی‌دارند. آلوهای خیس. قانوناً یکی مجاز است. من همان یکی را برمی‌دارم. می‌ترسم بیشتر بردارم تذکر بدهند. همه‌ی زندگی‌ام در ترس از تذکر گرفتن گذشته. هیچوقت هم تذکر جدی‌ای نگرفتم. اما با اینحال ترسم نریخته.
حال من نه، خوب نشده. چون گردن‌دردم بیخ پیدا کرده. هر روز بروفن می‌خورم. مجبور شدم از پزشک کشتی یک ورق جدید بگیرم. چهارصد. اولی را نصف کردم. یک ساعت بعد نصفه‌ی دومش را هم خوردم. می‌دانم که این انقباض مدام منتهی می‌شود به دیسک گردن.
✤
روز شانزدهم
نمی‌روم خواهرم را ببینم. حالم اینقدر بد است که هرچه زودتر فقط می‌خواهم برگردم خانه‌ی خودم. کاش زودتر مناسک دیدار با پدرم هم تمام بشود. هر بار از دریا یکراست می‌روم پیش پدرم که گربه را بگیرم و بعد یکی-دو روز پیشش می‌مانم. دوست دارم آن پیش‌درآمد زورکی هم زودتر تمام بشود و با گربه‌ام بروم خانه‌ی خودم. دراز بکشم. روی تشک خودم که مثل مال کشتی پر از گودی و چاله نیست. بعد هم بروم کون و گردنم را به پزشک نشان بدهم. فقط نمی‌دانم اول کونم را نشانم بدهم یا گردنم را.
دیشب.
دیشب کثافت‌ترین شب این سفر بود. روی تختم دراز کشیده بودم. با گردن‌درد و سردرد. نمی‌فهمیدم سردردم مال گردنم است که بیخ پیدا کرده یا مال اینکه از صبح تا شب به موبایلم خیره‌ام. پرده‌های کرم رنگ دورتادور تختم را کشیده بودم. رادان هم پرده‌هایش را کشیده بود. نمی‌فهمیدم خواب است یا نه. از بس که کم‌صداست این بشر. قدیمی‌های اوئیسیس گوش می‌کردم. سعی می‌کردم که یادم برود، فراموش کنم، آرام شوم، و حتی نمی‌دانم بابت چه مشکلی. وقتی در این حال بودم احساس کردم هوا داخل این قفسِ پرده‌ای دم کرده. پرده را کنار زدم. پای تخت دمپایی‌های ایکبیری‌ام بود. پلاستیکی. نرم. نیکتا. سورمه‌ای. دمپایی‌های رادان هم پای تختش بود. ریبوک. اوئیسیس هم می‌خواند «بسه، گریه نکن، قلبت از دهنت دراومد.»
این رمانی که خواندم، مال فیلیپ راث، خیلی بهم چسبید. «اِوری‌مَن». قهرمان داستان سرتاسر زندگی‌اش رابطه‌اش با برادر بزرگش عالی‌ست. منظم و روتین تلفنهای نیم ساعته دارند. برادرانه. ذکر خاطرات بچگی. شوخی و خنده. بعد که قهرمان تِپ و تِپ کارش به بیمارستان می‌کشد، پس از جراحی چهارم یا پنجم، یواش یواش رابطه‌اش با برادر بزرگش از هم می‌پاشد. برادر بزرگی که میلیونر است. اما دلیلی که رابطه‌شان می‌کشد به خاکی جالب است: حسادت. آن هم نه بخاطر پول و توفیق مالی برادر بزرگتر. بخاطر سلامتیِ برادر بزرگ و فیزیولوژیِ معیوبی که قهرمان داستان «به ارث» برده. سهم برادر بزرگ خیلی خواستنی‌تر است. سلامتی. داستان هم داستان زوال سلامتی‌ست.
چند سال پیش برادرم بابت همین فیستول کارش به بیمارستان کشید. من آن موقع سالم بودم. رابطه‌مان هم عادی بود. حالا سر چیزهایی که خودم هم درست ازشان سر در نمی‌آورم رابطه‌مان تمام شده. حالا من هم همان مرض آشغال را گرفته‌ام. بعد از خواندن رمان راث فکر کردم شاید گره‌ی ما هم اصلش برگردد به چنین چیزی. به فیستول. به سلامتی. به توده‌ای که درش چرک و عفونت جمع می‌شود. بعد می‌ترکد. شاید حالا که من هم مریض شده‌ام و «برابر» شده‌ایم مشکلاتمان هم حل شوند.
به‌اشتراک‌گذاری این نوشته:
دوست‌داشتن:
دوست داشتن در حال بارگذاری...
