کافه

از جوگیریات دیگری که بین مردم رواج دارد کافه نشینی است. توی اینور دنیا خود کافه نشین ها را می بینی و آنور دنیا دوستداران کافه نشینی را می بینی و وبلاگشان را می خوانی که مدام نالانند که چرا استارباکس توی ایران شعبه ندارد تا هر روز بشود راحت یک قهوه بگیرند و شش ساعت پشت یک میز کنار پنجره بنشینند و کار هایشان را بکنند، بدون اینکه گارسن بلندشان کند یا نگاههای آنچنانی بهشان بیندازد که بروند.

بله، با دو و نیم دلار می توانی یک کافه لاته بخری و هر چقدر که دوست داری میز را اشغال کنی و هر چقدر که دوست داری از اینترنت وایرلس شان استفاده کنی و توی فیسبوک بچرخی و هر چقدر که دوست داری از پنجره به بیرون خیره شوی و دو–سه خطی توی دفترچه ات یادداشت کنی. درست است، فقط با خرید یک قهوه! تازه قهوه ات را هم لازم نیست داغ داغ هورت بکشی، اصلن آن را هم می توانی ساعت ها لفت بدهی و تازه چی؟ اگر سرد شد هم می دهی به کافه چی تا برایت (مجانی) توی مایکروفر گرم کند و دوباره یک ساعت باهاش بازی بازی می کنی.

همه اینها درست، ولی نمی فهمم چطور یک عده هر روز هفته باید این مراسم روحانی را انجام بدهند و بدون آن شب خواب شان نمی برد. آره، به نظر من هم خیلی خوب است که آدم را از سر میز کافه بلند نمی کنند، ولی مثلن از روی صندلی پارک یا جدول لب خیابان یا مبل توی خانه یا سر چاه توالت یا پشت میز کتابخانه هم آدم را بلند نمی کنند، ولی ژانر اینها را نمی بینیم. بعد این دوستان یک شرایط خاصی هم برای چگونگی این مراسم دارند: کافه خاص (یه کافه دنجی بلدم، موزیک عالی قهوه عالی تر)، ساعت خاص (هر روز ۲ بعد از ظهر تا ۸ شب)، میز خاص (اون میز کناریه که آرومه و دید قشنگی به بیرون داره)، و مهمتر از همه نوشیدنی خاص. قهوه سیاه بدون هیچی، کافه لاته، شای لاته (یعنی طرف حواسش به سلامتی هست و در عین حال کوچکترین درکی از چایی نداره)، قهوه با یک قاشق سرخالی شکر و یک کم شیر کم چربٍ یک درصد، یک شات اسپرسو.

بعد حس شان خیلی روحانی ست. باران ملایمی که زد بهترین وقت برای یک خنده مبسوط است. نایلونی بکش روی سرت یا چتری بگیر دستت و برو دم استارباکسی که سر چهارراه شلوغی هست و مارکزها و همینگوی ها و کوندرا ها را از پشت شیشه با دفترچه ها و اپل مک ها و لیوان های نیمه پر و چهره های درهم نگاه کن. بعد برو و برای ساعت های طولانی چرخی بزن و برگشتنه باز به ویترین نگاه کن. یحتمل همان جمعیت را می بینی و لیوانهایی که احتمالن دو قلپ ازشان کم شده و اپل مک هایی که کماکان مانیتورشان به نوار آبی رنگ فیسبوک مزین شده. راستی، ژست کافه نشینی یکی از معدود ژستهای مسلمان پسند هم هست، چرا که معمولن توی کافه ها آب تلخی سرو نمی شود و هر کسی هم سرش به کار خودش گرم است و لذا اینطوری است که امروزه روز دیدن استارباکسی که حداقل ۲۰ درصد صندلی هایش به تصرف اردوگاه اسلام در آمده باشد اصلن چیز عجیبی نیست.