ایراد ساده‌ی کریستوفر وول

شاید بد نباشد مشکلم را به صورت یک سوال و جواب ساده بنویسم: تا کی این وضعیت ادامه پیدا خواهد کرد؟ تا ابد. تا وقتی که زنده باشم. مشکلم باعث نمی‌شود که بمیرم اما بنظر می‌رسد تا لحظه‌ی مردنم با من باشد. منظورم تصاویرند. وقتی خودم را سرگرم کاری می‌کنم وضعیت بهتر است. بطور موقتی مرگ مادرم یادم می‌رود. اینها حکمت رایج است؛ سرت را گرم کن، به کار، به زندگی، به زن و بچه و پول. اما این تکنیک دو تا ایراد گنده دارد. اولی اینکه سخت است که خودم را هل بدهم بطرف این کارها، بطرف سرگرم کردن خودم، برعکس، اتفاقی که می‌افتد این است: بارها مچ خودم را گرفته‌ام، مثلاً نشسته‌ام روی مبلش، کنار پنجره، چایی می‌خورم و به قلاب جرثقیلی که از پنجره معلوم است خیره شده‌ام و قبول دارم، پنیری‌ست، مبتذل است، اما همان قلاب جرثقیل، منظورم تاور کرین است، به یک بلوک فلزی زشتی وصل است ولی متاسفانه آن بلوک انگار شکل یک قلب است. یک قلب با دو تا قلمبه در بالایش که در پایین در یک نقطه به هم می‌رسند. به رابطه‌ی خودم و مادرم فکر می‌کنم و به قلاب فلزی جرثقیل که شکل قلب است نگاه می‌کنم. آیا قلاب جرثقیل به من و مادرم اشاره نمی‌کند؟ هر چیز بی‌ارزشی نشانه‌ایست، یادآوری‌ایست که آدم را به عزاداریی جدید سوق می‌دهد. این افکار از داخل ناکجا به مخ آدم نشت می‌کنند، از طریق بی‌اهمیت‌ترین چیزها، از طریق قلاب جرثقیل، از طریق اشیائی که در زندگی قبلی‌ام نمی‌دیدمشان. این ایراد اول بود. ایراد دوم را کریستوفر وول در تابلوی مسخره‌اش گفته: خانه را بفروش، ماشین را بفروش، بچه‌ها را بفروش. میل به نابود کردن همه چیز، میل به جمع نکردن هیچ چیز. ادامه‌اش را نگفته. ادامه‌اش لابد این می‌شود: میل به ادامه ندادن، بتمرگ روی مبل، بی‌حرکت، به بیرون نگاه کن، تلاش کن فنجان چایی‌ات که یخ کرده را برداری اما هر حرکتی اینقدر دشوار است که بی‌خیالش می‌شوی پس به نگاه کردنت به قلاب جرثقیل ادامه بده.