جشن

هیچ اتفاق جالبی در زندگیم نمی‌افتد. هیچ چیزی هیجان‌زده‌ام نمی‌کند. همیشه خسته‌ام و حتی وقتی که خسته نیستم دوست دارم زودتر خسته بشوم تا بتوانم از شرایطم ناراضی باشم. امیدی به بهبود وضعم ندارم چون دقیقن نمی‌دانم مشکلم چیست. بعضی وقتها فکر می‌کردم که مشکلم نداشتن دوست دختر است اما چند ماه پیش با زنی آشنا شدم و با اینکه چند سالی از من بزرگتر است به هم نزدیک شدیم و الآن بهش می‌گویم دوست دخترم. ازش بدم نمی‌آید و فکر کنم تا جایی که توانایی‌اش را دارم حتی دوستش هم دارم. اما پس از آشنایی با او هم وضعم چندان فرق نکرد. البته از یک نظر فرق کرد و آنهم این بود که متوجه شدم نارضایتی و بیحوصلگی کلی‌ام از زندگی یک حالت درونی یا شاید ذهنی است که ربطی به داشتن یا نداشتن دوست‌دختر ندارد؛ حتی بهتر است بگویم ربطی به داشتن یا نداشتن هیچ چیز دیگری ندارد. مثلن الآن داشتن خانه و ماشین بزرگترین خواسته‌هایم هستند اما حتی انتظار هم ندارم که داشتن‌شان فرقی در حالم ایجاد کنند و با این حال دست از خواستن‌شان بر نمی‌دارم چون بهرحال زندگی را راحت‌تر می‌کنند، اما زندگی راحت لزومن رضایت و خوشحالی ایجاد نمی‌کند و واقعیت این است که همین حالا هم زندگیم به نسبت زندگی راحتی است و اصلن برای همن رفاه نسبی است که گاهی خجالت می‌کشم بنویسم که خوشحال نیستم یا ناراضی‌ام. یعنی می‌ترسم فحش بخورم و فکر می‌کنم استحقاق فحش خوردن را هم دارم. اما فحش خوردن و اینکه خودم را مستحق فحش خوردن می‌دانم هم باعث نمی‌شود که مشکلاتم خودبخود محو بشوند. مشکلاتم احمقانه، ناموجود و غیرقابل توضیح و از سر شکم‌سیری هستند اما با این‌حال وجود دارند. در حالی‌که یک میلیارد نفر آب و غذا و توالت ندارند و از ادرار هم تغذیه می‌کنند من اگر نان باگت تازه یا شیر ۱.۸ درصد چربی توی سوپرمارکتم نباشد مگسی می‌شوم. اگر شیر پرچرب و کم چرب و شیر سویا هم نباشد «بهم» می‌ریزم. اصولن همه‌ی محصولات باید فت و فراوان موجود و در دسترس باشند، حتی اگر قصد خریدشان را ندارم و حتی اگر یواشکی به آدمهایی که شیر سویا می‌خورند می‌خندم. گاهی وقت‌ها فکر می‌کنم نیاز دارم چیزی کم باشد تا «بهم» بریزم. گاهی فکر می‌کنم این «بهم» ریختنم نماد مشکلات عمیق‌تری است که توانایی بیان و تعریف‌شان را ندارم اما هرچه زمان می‌گذرد و هرچه بیشتر به حالت تعادل و یکنواختی در زندگی نزدیک می‌شوم بیشتر متوجه می‌شوم که درد من درد بی‌دردی است و اصولن آدمی مثل من حق زر زدن ندارد. احساس می‌کنم بقیه «مشکل» دارند، مشکلات ملموس و واقعی و من فقط نارضایتی و بیحالی.

با همه‌ی این احوال نداشتن دوست دختر را همیشه به عنوان دلیلی موجه برای ناراحتی دیده‌ام. سومین باری که دیدمش با همدیگر خوابیدیم و من آن شب طی مراحه‌ی پیش‌درآمد (یا چیزی که خارجی‌ها به آن فورپلی می‌گویند) اینقدر استرس داشتم که وقتی دستش به آلتم خورد ارضا شدم. از پیش‌در‌آمدهای طولانی بدم می‌آید. مشکلی با بوسیدن ندارم اما نمی‌توانم ۲۵ دقیقه گردن طرف را بو بکشم و بعد شروع کنم. به دروغ گفتم که باید بروم دستشویی و رفتم خودم را پاک کردم. یعنی حوله‌ی حج پدرم را محکم به لای پا و آلتم می‌کشیدم و از زبری‌اش لذت می‌بردم. انگار می‌خاریدم و پاک کردن صرفن بهانه بود، بیشتر می‌خواستم خودم را بخارانم. بعد هم شورت سیاهم را دوباره پوشیدم و برگشتم توی اتاق و ازش معذرت‌خواهی کردم. لابد خودش فهمیده بود، بالاخره سن و سالی ازش گذشته بود و حتی اگر هم نفهمیده بود که چه اتفاقی افتاده وقتی ازش معذرت‌خواهی کردم لابد فهمید که چه اتفاقی افتاده. کل قضیه برایم چندان مهم نبود اما مهم نبودنش بخشی از یک حالت کلی‌تر بود؛ نامهم بودن همه چیز. یعنی احساس می‌کردم در کل جریان زندگیم چیز مهمی نیست اما واقعیت اینکه در آن لحظه لخت کنار هم بودیم اذیتم می‌کرد و مدام به خودم دلداری می‌دادم که بالاخره صبح می‌شود و باید بروم سر کار. خنده‌دار بود چون من از کار و از شرکت متنفرم. خیلی بهش فکر نمی‌کنم فقط می‌دانم که از کار کردن متنفرم و فقط می‌توانم در همین حد خلاصه باشم و توضیح بیشتری ندهم. اگر کسی ازم توضیح بیشتری برای تنفرم از کار بخواهد فقط می‌توانم اشکال هندسی بکشم. مربع. دایره. مستطیل. درختی که از اشکال ساده‌ی هندسی تشکیل شده. توی آن لحظه خوشحال بودم که فردا صبح جفت‌مان باید برویم سر کار. بعد هم ازم پرسید آیا به خاطر سایز سینه‌هایش جذبش شدم و من هم توی چشمهایش نگاه کردم و گفتم تا همین امشب که لخت شدیم متوجه‌شان نشده بودم. طبعن حرفم دروغ بود. سر شب که شام رفته بودیم رستوران ایتالیایی و پیتزا خورده بودیم من متوجه شده بودم که چه سینه‌های سنگین و گوشتالویی دارد. موقع انتخاب غذا هم از «تکنیک انحرافی‌ام» استفاده کرده بودم، یعنی همانطور که سرش به منو بود هی ازش می‌پرسیدم «هممم، اینجا رستوران ایتالیاییه، امشب پیتزا بخوریم یا پاستا؟ هممم…» و به این طریق می‌خواستم حواسش را از بخش گران‌قیمت‌تر منو منحرف کنم و اتفاقن موفق هم شدم چون پیتزا سفارش داد. معمولن بعد از این رفتارها که ناخودآگاه هم هستند از خودم متنفر می‌شوم اما آن شب اینقدر بدون نگاه به یقه‌اش به سینه‌هایش فکر کردم که حتی یادم رفت از خودم بابت «تکنیک انحرافی‌ام» متنفر باشم. از اینکه گفتم متوجه سایزش نشده بودم، از این دروغ‌گویی طبیعی‌ام احساس بدی نداشتم. بعد هم پرسید به نظرش راحت مرا «به دست» آورده و گفتم نه، اینطوری به قضیه نگاه نمی‌کنم. اما واقعیت این است که دقیقن همینطوری به قضیه نگاه می‌کنم. وقتی مراحل اولیه شروع روابط عشقی اینقدر استاندارد شده‌اند که در موردش دفترچه راهنما و عدد و آمار می‌دهند، طبعن خلاصه کردن ماجرا به «دستاورد» و طبقه‌بندی مسیر رسیدن به دستاورد با صفات سختی و دشواری چندان هم بی‌راه نیست. بهم گفت که بهرحال خودش می‌داند که «شکار راحتی» نیست. من چاره‌ای نداشتم جز نشنیدن. نمی‌توانم به این جنس حرفها پاسخ بدهم و در بهترین حالت می‌توانم گوینده را قاطعانه تایید کنم: «قطعن همینطوره عزیزم.»

بعد از آن اولین شکست رختخوابی، باز هم تلاش کرد(یم) ولی فایده‌ای نداشت، اینقدر استرس داشتم و مخم پر از تصاویر «شکست رختخوابی» بود که حتی امید هم نداشتم اتفاقی بیفتد. با ناامیدی خوابم برد. یک بار هم نصفه شب بیدار شدیم و همدیگر را مالیدیم. یعنی من با دستم واژنش را می‌مالیدم و فکر کنم بالاخره ارضا شد یا حداقل اینطور وانمود کرد. من از ژستهایی که احتمالن از فیلمها یاد گرفته بود فهمیدم که ارضا شده چون موهایم را تقریبن محکم چنگ زد. بعدش هم وقتی دوباره داشت خوابم می‌برد، یعنی بهتر است بگویم خواب و بیدار بودم، آمد سراغم و بدنش را روی بدنم لغزاند. یعنی ابتدا سر و سینه‌اش هم‌تراز سر و سینه‌ی من بود و بعد آرام خودش را پایین لغزاند و در آن چند ثانیه‌ای که لغزشش طول کشید من به خیلی چیزها فکر کردم و خواب از سرم پرید. در چنین شرایطی معمولن به این فکر می‌کنم وقتی برود پایین چکار می‌کند و با اینکه خیلی از اورال سکس خوشم نمی‌آید اما تصویر اوال سکس همیشه تحریک کننده است. بیشتر که فکر می‌کنم حتی خنده‌دار است: کاری که از لحاظ فیزیکی چندان برایم لذت‌بخش نیست اما تصویری که بهش وصل است برایم جذاب و تحریک‌کننده است. بهرحال همینطور که پایین‌تر می‌رفت سینه‌های بزرگش بهم خوردند و دوباره ارضا شدم و بعدش دوباره معذرت‌خواهی کردم که گند زدم به همه جا. از جوابش خیلی خوشم آمد. با اینکه جوابش را کلمه به کلمه یادم نیست اما کلیاتش این بود ناراحت نباش و «کثیف» نیست. این فکر کنم توهمی است که من دارم، توهمی که همه چیز باید جمع و جور باشد و چیزی جایی نریزد. فکر کنم این اولین بار بود که ازش خوشم آمده بود.

صبحش که می‌رفتم سر کار هنوز هوا سرد بود متوجه شدم حتی از همیشه بدترم. متوجه شدم دوست‌دختر شده دغدغه‌ی اضافی و حالا علاوه بر خرید از سوپرمارکت و آشپزی و پرداخت قبوض باید به دوست‌دختر هم فکر کنم. این سخت است. من تمام اوقات فراغتم به خرید از سوپرمارکت و آشپزی فکر می‌کنم و هیچ جایی برای چیز دیگری ندارم. می‌دانم که مبتذلم ولی توانایی بیشتری ندارم. حالا باید به سرگرم کردنش، به رابطه و به سکس فکر کنم. سکس خودش برایم دغدغه است. به این فکر کردم که تقریبن چهل سالش است و یک گوزن لازم است که توی تختخواب این را سرحال بیاورد. من پُر پُرش ده دقیقه سر پا باشم و بعدش باید گلوله بشوم کنار تخت و تا خود صبح بخوابم. احتمالن فکر کرده چون «خاورمیانه‌ای» هستم توی تخت هم تبدیل به گوزن بالدار می‌شوم. لابد دوستهایش و همکارهایش هی چشمک‌های معنی‌دار می‌زنند و بهش می‌گویند «ولی امروز خوشحالیا…» از تصور انتظاراتی که توی تخت ازم می‌رفت شروع کردم تندتر راه بروم. شاید هم چون هوا سرد بود. شاید هم اینکه یک ستون کارمند توی پیاده‌رو پشت سرم بودند و یک ستون هم جلویم بودند و من هم عملن یک مهره توی ستون کارمندهای سیاهپوش بودم و تنظیم سرعت‌مان خیلی انتخابی شخصی نبود.

میانسالی دقیقن زمانی است که آدم به توانایی جنسی‌اش شک می‌کند و سکس بیشتر از لذت تبدیل به وظیفه می‌شود. به نظرم آدم وظیفه دارد که لذت ببرد و لذت بدهد اما با شروع میانسالی این بده بستان حیوانی بیشتر تبدیل به یک تردید آزاردهنده‌ی همیشگی یا شاید هم یک سوال کوتاه می‌شود: آیا می‌توانم؟ «توانستن» برای من زمان می‌برد. از آدمها و از اندام‌شان خجالت می‌کشم و بیشتر از آن از اندام خودم خجالت می‌کشم. فکر می‌کنم علیرغم اینکه محیط اتاق خواب اینهمه خصوصی است، با اینحال پر از تصویرهایی است که از دیوارها و پنجره به داخل این محیط درز کرده‌اند. یعنی همان فرایند استانداردی که شروع رابطه و خود رابطه را شکل می‌دهد، مناسبات داخل تختخواب را هم شکل می‌دهند. در مورد این آدم خاص تا هفته‌ها وضعیت‌مان از لحاظ سکس پسرفت می‌کرد و حتی یادم می‌آِید هفته دوم یا سوم آشنایی‌مان یک صبح روز تعطیلی بود که زود بیدار شدیم و طبعن همان کاری را کردیم که همه‌ی زن و مردهایی که تازه بهم رسیده‌اند می‌کنند و دوباره من زود –یا حداقل زودتر از چیزی که انتظارش را داشت- ارضا شدم و فکر کنم حتی معذرت‌خواهی هم نکردم و به جایش خوابیدم. یعنی تلاش کردم بخوابم چون شش صبح شنبه بود و من منطقن خوابم می‌آمد اما تنفس سنگینش اجازه نمی‌داد که بخوابم. کاملن بیدار بود و از جنس نفس کشیدنش فهمیده بودم که بزودی می‌خواهد «حرف جدی» بزند و راستش ته تهش امیدوار بودم که صادقانه بگوید «تو خوبی ولی من دنبال یکی هستم که مثه کتلت اینور اونورم کنه…» و حتی خودم را آماده کرده بودم که بهش بگویم حق داری عزیزم، برو و قبل رفتنت هم بهم آسیب بزن. درست فهمیده بودم که «حرف جدی» داشت. «یکی از دوستام می‌گفت رفته دکتر بهش قرص داده خیلی خوب شده…» قصد اصلاحم را داشت. یعنی امیدوار بود که با قرص ردیف بشوم. گفتم که بهش فکر می‌کنم اما واقعیت این است که مطمئن نبودم دلم می‌خواهد وارد وادی قرص بشوم یا نه. یعنی خودم از خودم نسبتن راضی هستم؛ می‌دانم که چند هفته بگذرد و ترسم بریزد می‌توانم یک نمایش عادی روی پرده ببرم یا حداقل جوانتر که بودم چنین دستاوردی را توی کارنامه‌ام داشته‌ام و حتی کمی عمیق‌تر هم فکر کردم: بهر حال روزی روزگاری زن داشته‌ام و درست است که هزار و یک مشکل داشتیم و آخر سر هم نفهمیدم کدام یکی از این هزار و یکی باعث جدایی‌مان شد اما تا این حد را یادم است که بابت سکس راهی دادگاه خانواده نشدیم. یعنی شاید از لحاظ بیولوژیکی من نباید با زنی که هفت سال از خودم بزرگتر است بپرم؟ ساده به قضیه نگاه کنم: نمی‌توانم «انتظاراتش» را برآورده کنم. حتی توی فیلم‌های پورن هم زنان «جاافتاده» ژانر خودشان دارند و اگر آدم دقت کند می‌بیند توی همان فیلمها پارتنر زنان جاافتاده دو تیپ آدم هستند: ۱) پسران هجده ساله ۲) پیرمردان مثبت پنجاه، و نکته‌ی اشتراک این دو دسته، گوزن بود‌ن‌شان است، هر کدام به نوعی. مرد میان‌سال یا بهتر است بگویم مردی که دچار بحران میا‌نسالی شده هیچوقت همپای زن جاافتاده نیست. زن جاافتاده ملکه‌ی دنیا است یا حداقل خودش را اینطور می‌بیند. دارد «بودنش» و بدنش و چیزهای قلمبه سلمبه دیگر را کشف می‌کند، دارد خودش را کشف می‌کند و هر کشفش را جشن می‌گیرد. مرد میان‌سال (در اینجا خودم) هم اکتشاف دارد اما کشف‌هایش سریالی از شکست و ناکامی هستند:

۱- کارمند است؛

۲- حقوقش تا سی سال آینده سالی ۲.۵ درصد اضافه می‌شود، و بعد بازنشست می‌شود؛

۳- توی هرم جنسی موقعیتش متوسط رو به پایین است؛

۴- تزلزل شخصیتی‌اش طبقه‌اش در هرم جنسی را چند پله هم نزول می‌دهد؛

۵- از سکس می‌ترسد؛

۶- راست نمی‌کند؛

۷- وقتی سالی یکبار راست می‌کند با یک فوت ارضا می‌شود؛

۸- بچه‌ای ندارد تا حداقل با کتک زدن و تحقیر بچه‌اش خودش را خالی کند؛

۹- فقیر و گداصفت است و همه این را می‌فهمند و خودش هم قطع امید کرده از اینکه ظاهر آدمی لارژ داشته باشد؛

۱۰- بو می‌دهد.

چیزی برای جشن گرفتن ندارم. احتمالن آخرین جشنی که گرفتم جشن فارغ‌التحصیلی‌ام بود. بقیه اکتشافات شخصیتی‌ام همگی باعث سرافکندگی هستند.