کامران و هما

۱- مردان مخملی و منفعل زیادی دور و اطراف خودم می‌بینم، یا داستان‌شان را از زنان دوست و آشنا می‌شنوم. این یک بیماری رفتاری است که حتی بهترین ماها را هم آلوده خودش می‌کند. کامران یکی از این مردهاست.

۲- کامران در شروع رابطه‌های عشقی‌اش خجالت می‌کشد. می‌ترسد که حرفی بزند یا حرکتی بکند و باعث رنجش خاطر هما بشود، یا اینکه رفتارش اشتباه برداشت شود.

۳- یکی از ترس‌های بزرگ کامران این است که خشن، سنتی و عقب‌مانده به نظر برسد. مهم‌تر از اینها، می‌ترسد که ضد زن به نظر برسد.

۴- با اینکه تا به حال چندین دیدار داشته‌اند اما کامران هنوز می‌ترسد که علاقه‌اش به هما نمود فیزیکی پیدا کند. مثلن می‌ترسد واضح از قیافه و اندام و تیپ هما تعریف کند یا احیانن تماسی فیزیکی داشته باشند.

۵- به جایش کامران ساعت‌ها در مورد سینما و افسردگی‌اش صحبت می‌کند. هما منتظر «قدم» بعدی است.

۶- کامران نابینا است. از همان اولش نابینا بود. مدتهاست که کامران نشانه‌ها را نمی‌بیند. آن دست دادن اول آشنایی که به جای ۳ ثانیه ۵ ثانیه طول کشید را نفهمید. آن نگاهی که قُطری هال را طی کرده بود و «اتفاقی» رویش افتاده بود را درک نکرد. یا مثلاً آن سیگار دو تایی توی بالکن را، هیچ معنایی فراتر از این ندید که «دو نفر می‌خواهند سیگار بکشند و این میل‌شان به نیکوتین اتفاقاً هم‌زمان شده.» آخرش هم پیشنهاد دیدار اول را هما داد.

۷- کامران از خشونت و تجاوز بیزار است. از مردان متجاوز و خشن می‌ترسد و خیلی خوشحال است که خودش این‌طوری نیست و به زن‌ها تجاوز نمی‌کند.

۸- هما گاهی به من زنگ می‌زند. با اینکه بیشتر اوقات در مورد سینمای تارکوفسکی حرف می‌زد اما از وقتی با کامران آشنا شده مباحث‌مان به موضوعات پیش‌پا افتاده‌تری برگشته‌اند. هما گله می‌کند که کامران هیچ کاری را شروع نمی‌کند، حتی دستش را نمی‌گیرد و انگار همیشه یک فاصله ایمنی حداقلی را با بدن هما حفظ می‌کند. حتی هما در آخرین صحبت‌مان پرسید «آیا من بو می‌دهم؟» خندیدم و گفتم «نه عزیزم، این مغز کوچک کامران است که گندیده و بو می‌دهد، تو مثل همیشه بوی شکوفه‌های یاس آفریقایی می‌دهی.»

۹- کامران خودش نمی‌داند، اما مدت‌ها پیش یک دو قطبی در ذهنش شکل گرفته: مردها یا خشن و متجاوز و ضد زن هستند و یا منفعل و مخملی. یا حیوان هستند و یا انسان. صفر و یک، و حالت دیگری بین این دو قطب برایش متصور نیست. با توجه به خاستگاه اجتماعی‌اش و اینکه آدم با فرهنگ و اهل مطالعه‌ای است، کامران خیلی وقت پیش‌ها تصمیم گرفت که یک بدن‌ساز بی‌سواد نباشد و به جایش امروزی و فهیم و روشنفکر باشد.

۱۰- کامران چارچوب ذهنی‌اش شکل گرفته. البته فرایند «رشدش» متوقف نشده، هنوز می‌خواند و می‌بیند و می‌نویسد و بحث می‌کند و روی خودش کار می‌کند که آدم بهتری شود، که دیگران را بهتر بفهمد. اما هر چه دیگران را بیشتر می‌فهمد از فهمیدن خودش فاصله می‌گیرد. مدتهاست که «طبیعتش» به ذهنش سیگنالی نمی‌دهد. کامران مدتها پیش سیمی که از طبیعتش به مُخش وصل می‌شود را قطع کرده، یا شاید دیگران زحمت قطع کردنش را کشیده‌اند. کلن به وجود چنین سیمی آگاهی ندارد. سیگنال‌های طبیعی که از درونش صادر می‌شوند به در و دیوار می‌خورند. دیگر لذت فوق‌العاده‌ای که در تلاش، مبارزه و دستاورد نهفته است را نمی‌فهمد. به اینها برچسب حیوانی زده و به جایش لذت متوسط و تقلبی رعایت حریم‌ها را جایگزین این لذت‌های اصیل کرده.

۱۱- کامران نمی‌داند که بی‌نهایت گزینه، بی‌نهایت امکان بین این دو تا قطبی که تعریف کرده وجود دارد. کافی است ذهنش را رها کند، به خودش برگردد، و احتمالاً می‌بیند که خیلی ناخودآگاه مشغول اغواگری است و دیگر نه نیازی به بحث‌های بی سر و ته در مورد سینما است، نه روان‌شناسی و نه خودزنی برای جلب توجه. همه اینها می‌توانند ابزار باشند، اما صرفاً ابزار برای اغواگری، برای نزدیک شدن، برای رسیدن، برای جهش و برای دستاورد.

۱۲- کامران خیلی مواظب است؛ خشونت که فقط کتک زدن و فحاشی نیست، خشونت هزار تا سایه دارد. از کجا معلوم که اگر هما را ببوسد، او هم دلش می‌خواسته؟ اگر دستش به هما بخورد چطور؟ اگر هما واقعاً دلش نمی‌خواسته، اگر هما هنوز آمادگی‌اش را نداشته، آیا کامران به حریمش تجاوز نکرده؟ آیا با خشونتش، حق هما نسبت به بدنش را پایمال نکرده؟ اگر همین حرکت‌های بی‌اجازه، هما را از لحاظ روانی ویران کند، آن وقت آیا کامران هنوز می‌تواند خودش را «انسان» بنامد؟

۱۳- کامران حواسش نیست که این اخلاقیات صفر و یکی برای توده‌ها طراحی و تعریف شده‌اند تا همدیگر را پاره نکنند و نخورند. برای آنها جواب هم می‌دهد، لازم است. کافی‌ست کامران اراده کند و از کل آن توده و مناسبات‌شان و قوانین‌شان فاصله بگیرد، از روی‌شان بپرد، عبور کند. اما کامران علاوه بر چشم‌هایش، مدتهاست که پاهایش را هم از دست داده و توانایی حرکت ندارد.

۱۴- ممکن است کامران و هما به هم برسند، ممکن هم است نرسند. اما رسیدن یا نرسیدن‌شان احتمالاً به میزان خواستن هما و کاربلدی‌اش بر می‌گردد، و گرنه کامران این قدر متشخص و جنتلمن است که حاضر نیست هیچ گونه رفتاری انجام دهد که حتی سایه‌ای از امیال حیوانی فردی‌اش را داشته باشد. کامران برای مطمئن شدن از پایمال نکردن حقوق هما هیچ راهی ندارد جز انفعال، جز بی‌عملی، تا اینکه هما خودش عمل را شروع کند.

۱۵- مرحله ابتدایی و حساس شروع رابطه نقطه ضعف کامران است. اولین تماس دست، اولین بوسه، مقدمه‌چینی اولین سکس، اینهاست که کابوس کامران است. بارها شده که کامران وارد ماجرایی شده و بعد از چند هفته همه چیز فروکش کرده، چون تنش جنسی در هر شکل و شمایلی سرکوب شده و در نهایت اندرکنشی که روز اول آن همه خواستی بود معنی‌اش را به تدریج از دست می‌دهد و رابطه‌ای شکل نمی‌گیرد.

۱۶- اگر هما با درایت و پختگی افسار امور را دستش بگیرد و عاشق پخمه‌اش را هدایت کند و این دوران سخت اولیه بگذرد، مشکلات کامران حل می‌شود. بعد از این دوران بحرانی اولیه، اتفاقن امثال کامران مشکل چندانی برای ادامه رابطه ندارند. چون ادامه رابطه بیشتر حیطه مقررات است و مقررات چیزی است که کامران خوب بلد است.

۱۷- همین سختی برای آشنایی، برای برقراری و زنده نگه داشتن تنش جنسی، برای ایجاد رابطه، در نهایت باعث می‌شود که کامران با اولین یا دومین زنی که وارد رابطه می‌شود راضی می‌شود. احساس می‌کند طرفش را پیدا کرده. حواسش نیست که شاید هما موردی قراضه و تصادفی است. نمی‌فهمد که ماندنش در رابطه نه برای منفعت و لذت خودش بلکه برای ترس از پیدا نکردن موردی دیگر است.

۱۸- کامران بودن رقت‌انگیز است. من خودم سال‌ها کامران بودم. هنوز هم خودم را ول کنم لیز می‌خورم به سمت همان تفکرات ارتجاعی. بدی‌اش این است که آدم نارضایتی‌اش را به هزار چیز بی‌ربط نسبت می‌دهد اما قبول نمی‌کند که انفعال خودش است که این بلا را سرش آورده. دور و برش بدنسازهای بی‌سوادی را می‌بیند که یوزپلنگ‌های خوش خط و خال از سر و کول‌شان بالا می‌روند، بعد موجود اسقاطی کنار خودش را می‌بیند و به خودش می‌قبولاند که عوضش ما با فرهنگیم، ما باسواد و امروزی هستیم، ما عاشقیم.