یکی از روش‌های شروع آخر هفته

ساعت شش صبح شنبه با دهانی خشک از خواب پریدم. احساس می‌کردم تمام داخل بدنم هم خشک شده. شب قبلش کمی شراب خورده بودم. هر دفعه شراب با من همین کار را می‌کند. تقریبن مطمئنم به خاطر کیفیت بد شراب‌هاست؛ از بس توی‌شان سولفات یا سولفیت یا نمی‌دانم چه مزخرفی می‌ریزند که فردا صبح می‌گساری آدم احساس می‌کند از حمله‌ی شیمیایی عراق جان نیمه‌سالم به در برده. دوست نداشتم آخر هفته‌ای اینقدر زود از خواب بیدار شوم. رفتم آشپزخانه و یک لیوان را از آب شیر پر کردم. آب سنگین، ولرم و بدمزه بود و نتوانستم تمام لیوان را سر بکشم. برگشتم توی تخت. کمی وول خوردم و تلاش کردم بخوابم. چیزی توی بدنم گندیده بود. از اینکه اینگونه با بدنم رفتار کرده بودم ناراحت بودم.

*

سه ربع بعد دست از تلاش برداشتم و رفتم صورتم را بشویم. خواهرم هم بیدار بود. رفتم بساط صبحانه را بچینم. یخچال بوی گند پنیرهای فرانسوی باقیمانده از مهمانی دیشب را می‌داد. می‌دانم احتمالن ظرف مخصوصی اختراع شده و توی بازار موجود است برای اینکه باقیمانده پنیرها را جوری قرنطینه کنیم که باقی یخچال بوی جنازه نگیرد. اما فعلن روش زندگی من این است که باقیمانده پنیرها را پرت می‌کنم ته یخچال و آنها هم بو می‌دهند، خیلی زیاد، و من هم هربار در یخچال را باز می کنم اول سرگیجه و بعد سردرد می‌گیرم، اما واقعن آمادگی ذهنی جستجو و خرید ظرف گفته شده را ندارم. شاید هم دوست ندارم کسی به نیازهای من، به بوی زنای یخچال من، به پنیرهای بوگندویم و به سرگیجه‌ی صبحگاهی‌ام فکر کرده باشد و برایم محصول طراحی کرده باشد. حتی تصور این سیستم که تویش یک سری آدم نشسته‌اند و به نیازهای احتمالی من فکر می‌کند چندش‌آور است.

*

اول تصمیم گرفتم دو تا تخم‌مرغ نیمرو کنم. بعد فکر کردم که حتمن بالا می‌آورم. یعنی مطمئن بودم یا نیمروهایم زیادی شل خواهند شد و سر زرده‌ی دوم بوی خامی می‌زند زیر دلم، و یا زیادی خواهند پخت؛ زرده‌اش زرد کمرنگی –متمایل به طوسی- خواهد شد که با هر چنگال زدن یا با هر نان زدن پودر می‌شود و بوی تخم‌مرغ پخته‌اش آزارم خواهد داد. در هر حال مطمئن بودم بالا می‌آورم. شروع کردم نان و پنیر و گردو و گوجه بخورم و با اینکه ایراد به‌خصوصی نداشت اما نان باگتی که از شب قبل مانده بود واقعن کمی سفت شده بود و همه‌اش می‌ترسیدم سقف دهانم را به خون‌ریزی بیندازد و علاوه بر این همه چیز سرد بود. یعنی نانها و پنیرها و گردوها و گوجه‌ها همه‌شان خیلی سرد بودند. کف زمین هم سرد بود و متوجه  شدم شانه‌های خودم هم می‌لرزند. چایی هم بیش از اندازه داغ بود. نوشیدنش گرمم نمی‌کرد فقط سقف دهانم و پرزهای زبانم را می‌سوزاند. من به تمام اعضای بدنم نیاز دارم و واقعن دوست ندارم توی یک صبح نسبتن سرد و سر هیچی، نصف اعصاب چشایی‌ام را از دست بدهم. فکر کردم شاید بد نباشد یک تخم‌مرغ نیمرو کنم و با پنیرها بخورم. اتفاقن همین حرکت بهترین اتفاق روز بود. یعنی واقعن انتظارش را نداشتم که اینطوری خوشحالم کند و بعدش فکر کردم شاید اصلن همه‌ی این سالها اشتباهی هی دوتا نیمرو خورده‌ام و شاید اصلن عدد مناسب من یک تخم‌مرغ باشد. ته تهش که استانداردی برای این چیزها وجود ندارد و ته تهش همه چیز به یک سری تصویر ختم می‌شود و خب تصویر متناظر با نیمرو هم همیشه دوبل بوده. همیشه دوبل بوده و حالا من امروز صبح شروع کرده بودم به مبارزه به یک تاریخ تصویری و یا شاید هم یک تصویر تاریخی.

*

ده صبح  آزانس مسکن قرار داشتم. هوا به شدت سرد بود و من کلاه پشم بز پدرم را گذاشته بودم. توی چند هفته‌ی اخیر همه‌ی فکرم مشغول آپارتمان‌یابی بوده و من از سر تا پا و از گوشه گوشه‌ی این کار متنفرم. بیشتر از همه از معاملات ملکی‌ها متنفرم. از همان عکسهای پانورامایی که از انباری‌های تاریک و نمور می‌گیرند و به عنوان «مستر بدروم» می‌چپانند توی آگهی خانه، از جوسازی‌شان و القای اینکه بازار خیلی هیجان دارد و بزودی همه‌ی خانه‌های خوب  اجاره می‌روند، از اینکه قیمتها را الکی بالا می‌کشند و بعد باید چانه بزنی و البته می‌دانند بعضی‌ها مثل من چانه نمی‌زنند، از اینکه موبایلت را سوراخ می‌کنند با تلفنهای بی‌موقع‌شان، از اینکه می‌برندت یک خوکدانی بوگندو نشانت می‌دهند و بعد با لبخند نظرت را می‌پرسند و بعد تقریبن طلبکارند که چرا درجا قرارداد اجاره‌ی خوکدانی را امضا نمی‌کنی. از همه‌ی اینها بدم می‌آید و بعد نمی دانم سردی هوا بود یا چه، ولی همینطور که پیاده می رفتم به سمت ایستگاه مترو دیدم که مثل احمقها صورتم خیس است. فکر کنم به خاطر سردی هوا بود. ولی بهرحال توی این چند هفته، آپارتمان‌یابی ذهنم را مختل کرده بود و توانایی هیچ‌گونه تمرکزی نداشتم. حتی نمی‌توانستم چیزی بخوانم یا چیزی ببینم، تنها چیز قابل دیدن عکس‌های پانورامای اغراق‌آمیز از آپارتمانهای تاریک و نمور و تنها چیز قابل خواندن برایم مشخصات آپارتمان‌ها بود؛ یک خوابه، دیدنی، ماهی هزار و سیصد، خواب، خمیازه.

*

از آژانس مسکن که بر می‌گشتم هوا حتی سردتر هم شده بود و فکر کردم باید جر و بحث با معاملات ملکی را ادامه می‌دادم و چند تا داد سرش می‌کشیدم یا شاید یک کم اسباب و اثاث‌شان را اینور و آنور پرت می‌کردم تا پلیس بیاید و جمعم کند. کارلوس که بیست و خورده‌ای سالش بود آدم بدی نبود؛ صرفن یکی از همین پشگل‌های جامعه بود که هدف دارند و هدف‌شان هم این است که از معاملات ملکی به لقمه‌ی چرب و نرمی برسند و اتفاقن معمولن هم به هدف‌شان می‌رسند ولی این باعث نمی شود که من فکر نکنم پشگل هستند. با این حال مشکل اصلی رییسش بود؛ زن میانسالی که از پشت-مشت‌های دفتر هر از گاهی در جواب سوالات من نظرهای ناخواسته تف می‌کرد. ابروهایش را هم زیادی نازک کرده بود و احتمالن چون من با کلاه پشم بز و پالتو ارتشی پدرم وارد فاحشه‌خانه‌اش شدم احساس می‌کرد که از پشت کوه آمده‌ام و بزهایم را پشت ساختمانش بسته‌ام و از این حرفها. «نخیر، وسایل آشپزخانه ندارد و هیچ صاحبخانه‌ای هم این چیزها را نمی‌دهد، باید بخری…» مطمئنم اگر کمی نزدیکتر بود تف‌هایش می‌پرید توی صورتم. «خیلی هم اینطوری نیست خانم، چون خونه‌ی فعلیم همه‌ی اینها رو داره…» حتی برنگشت نگاهم کند و گفت «هیچکدوم از خونه‌های ما اینطوری نیستن.» می‌خواستم بهش یادآوری کنم که شماها هیچ خانه‌ای ندارید و صرفن واسطه‌اید. یک مشت زالو که جاکشی یک مشت پولدار کون‌گشاد را می‌کنند. اینها را که نگفتم و به جایش سعی کردم آرام بمانم، «بهرحال من توی پیشنهادم این رو می‌نویسم که وسایل آشپزخونه می‌خوام، صاحبخونه خودش نظر بده، هممم، راستی، شاید یه گربه هم بگیرم، از صاحبخونه بپرسین نظرش چیه.» روبرویم ایستاده بود و شلوار خاکستری بد دوختش باسن گنده‌اش را شبیه عضوی اضافی و تقریبن مستقل از بدنش نشان می‌داد. «نظرش حتمن منفیه.» «باشه، شما بازم توی فرم بنویس، می‌خوام بپرسم.» حرامزاده‌ها، وقتی که رییس‌جمهور بشوم شماها وجود ندارید. شماها وجود ندارید.

*

واقعن نمی‌توانم اینطور ادامه بدهم و اتفاق‌های اینقدر کوچک اغتشاشات به این بزرگی توی مخم ایجاد کنند. البته راه فراری نیست و بهترین چاره‌ای که تابحال پیدا کرده‌ام شنا و آشپزی است. آن صبح شنبه‌ی به‌خصوص هم همینطور که مشغول فین فین و درگیری خیالی با زن میانسال بودم متوجه شدم که از بازار روز بنگالی‌ها سر در آورده‌ام. بوهای بازار آزارم می‌دادند و بیشتر از آن صدای بلند آهنگ‌های پاپ هندی. کف پیاده‌رو را هم آب و جارو کرده بودند و لیز شده بود. هر لحظه ممکن بود لیز بخورم و با صورت پرت شوم لای آشغال میوه‌ها و آشغال ماهی‌ها که کنار دکه‌هایشان چپانده بودند. این سرنوشت قطعی‌ام بود و برای همین خیلی با احتیاط‌تر از همیشه راه رفتم. ماموریتم این بود که به سلامت از این طول سیصد متری بازار عبور کنم. اما آخرهای بازار یاد نهار افتادم و کمی خودم را ول کردم. شانه‌هایم را شل کردم، دستها عمیق‌تر توی جیب و برگشتم توی بازار؛ یک نفس عمیق و دفن جنازه‌ی زن میانسال. تازه متوجه شدم چه اسفناجهای مرغوبی آن کنار چیده‌اند و دوتا چنگه خریدم، بعد هم یک بچه-باگت فرانسوی و بعد هم رفتم دم دکه‌ی ماهی فروشی. ماکارل تازه داشت، پاک نکرده. یک زن ژاپنی با عینک آفتابی گرد قاب گنده خیلی حرفه‌ای داشت ماهی می‌خرید. از این ماهی ریزها که فقط خودشان بلندند درست کنند و بعد هم سه تا ماکارل خرید. «اینا رو چجوری درست می کنن؟» «یا سرخ کن یا آب پز، خیلی راحت و خوشمزه.»

*

به نظرم روش درستش همین است؛ باید ماهی را درسته گرفت، کله‌اش را برید، شکمش را پاره کرد و دل و روده‌اش را پاک کرد و بعد پخت و خورد. مریض‌ترین کار دنیا خرید یک فیله‌ی سلفون‌پیچی شده از سوپرمارکت است؛ چون عملن عملیات کثیفی که بخشی از تولید غذا است را آگاهانه نمی‌بینی یا خودت را به کوری می‌زنی. چند وقت پیش‌ها برنامه ای دیدم که توی کلاس مدرسه یک گوزن مرده برده بودند و به بچه‌ها یاد می‌دادند که چگونه پوستش را بکنند و دل و روده‌اش را در بیاورند و در نهایت هم یک تکه استیکی ازش ببرند و همانجا درست کنند و بخورند. ایده‌آل من هم همین است؛ اینطوری احساس واقعی‌تری نسبت به غذایی که می‌خورم پیدا می‌کنم و احساس می‌کنم چرخه‌ی کل ماجرا را بهتر می‌بینم. اینطوری اگر هوس ماهی بکنم باید هوس پاک کردنش را هم بکنم.

*

سر سینک ایستاده بودم. دستکش ظرفشویی به دست، ماهی خوش خط و خال را فاتحانه از دم گرفتم و به دوربین خواهرم لبخند زدم. بعدش هم می‌خواستم عکس را با نامه‌ای برای پدرم بفرستم و بنویسم هنوز هم تصویرش یادم است، هم بویش یادم است؛ می‌رفتیم از سرچشمه ماهی می‌خریدی و بعد پاک می‌کردی و معمولن هم دستت را وسطش می‌بریدی. چند سال بعد که روال عوض شد و قصابی‌ها و ماهی‌فروشها خودشان همه ی کثافت‌کاری‌ها را می‌کردند تو چقدر سرسختانه مبارزه می‌کردی و کماکان خودت گوشت و مرغ و ماهی‌ات را پاک می‌کردی. من اینقدر احمق بودم که مسخره‌ات می‌کردم، اما الآن که اینها را می‌نویسم با اینکه توی خانه هستم اما کلاه پشم بزت را سرم کرده‌ام و ماهی‌ها را پاک کرده‌ام و انداخته‌ام توی دیگ آب نمک و سرکه و بعد هم سرخ‌شان می‌کنم، درست مثل خودت، همانجوری که درست است، همانجوری که دوست دارم باشد و همانجوری که به ضرب تازیانه‌ی شلنگ به فرزندم هم یاد خواهم داد.

*

آن نامه را هیچ وقت ننوشتم. چون وقتی به سختی کله‌ی ماهی را بریدم خون سیاه و غلیظی خیلی بدون شتاب شره کرد توی سینک که تقریبن باعث بیهوشی‌ام شد. فریاد کشیدم و چاقو را پرت کردم به سمت جنازه‌ی ماهی. خواهرم ترسید که چاقو توی چشمم رفته (او تنها ترسش کور شدن ناگهانی آدمهاست) و دوید طرفم. نمی‌توانستم ادامه بدهم. رفتم دستشویی اما حتی نمی توانستم بالا بیاورم. اصلن چرا باید ماهی بخورم؟ شاید نخواهم ماهی بخورم؟ همیشه فکر می‌کردم ماهی‌ها خون‌سرد هستند و خون‌شان نمی‌جهد. این یکی هم خونش نجهید اما خب بهرحال ریخت. ریخت کف سینک  و خیلی هم غلیظ و سیاه بود. من هنوز داشتم قلب و معده‌ام را ماساژ می‌دادم که دیدم خواهرم خیلی فرز دست به کار شده. باورم نمی‌شد. طی چهار ماهی که با هم بوده‌ایم فقط توی وان دراز کشیده و رفته دانشگاه و در مورد مردهای مورد علاقه‌اش ساعتها و گاهی روزها حرف زده. ولی آن روز خیلی حرفه‌ای و نترس افتاد به جان ماهی‌ها و دل و روده‌شان را تمییز کرد. تا بحال توی زندگیش این کار را انجام نداده بود. جدای از گشادی ذاتی‌اش و کثافتی کار، تعجبم از این بود که از کجا بلد است اینقدر حرفه‌ای دل و روده‌ی ماهی‌ها را پاک کند؛ انگار همه عمرش روی یک چهارپایه کنار بازار انزلی ماهی پاک کرده و حالا چند ساعت پیش آمده اینجا و طبیعی‌ترین کار دنیا برایش ماهی پاک کردن است. وسطهایش خودش هم متوجه شد که کاملن غریزی و احتمالن از روی حافظه‌ی تصویری‌اش از پدرم دارد جلو می‌رود. بدون نیاز به تئوری و توجیه اینکه چرا باید خودمان این کار را بکنیم و از سوپرمارکت نخریم. بهش حسودیم شد و یادم افتاد انگار همه‌ی زندگیم شده فقط حرف زدن و حرف زدن و مخالفت کردن و نظر دادن بدون اینکه کوچکترین اثر فیزیکی‌ای توی زندگیم داشته باشد. عالم بی عمل یا زنبور بی‌عسل یا مثلن مردی که با دودول همسایه خوستگاری می‌رود و از این حرفها. بله، این دقیقن خود من هستم.