Hey Mr. Tambourine man, do you want some aashe maash?

از همان صبح که بیدار شدم، همان ده صبح که داشتم چایی را دم می کردم و می خواستم دو تا تخم مرغ را توی ماهی تابه پر از روغن داغ بشکونم، از همان سر صبحی یک نیروی عجیبی وادارم کرد که در کابینت بالای اجاق را باز کنم. وقتی درش را باز کردم نگاهم مستقیم رفت توی شکم کیسه ماش. قابلمه گنده ام را تا کمر پر آب کردم و بزرگ ترین المنت اجاق را تا آخرین درجه روشن کردم. دو تا و نصفی پیمانه ماش را نشسته ریختم تویش. حساب و کتاب خاصی دارد دو تا و نصفی پیمانه؟ نخیر، صرفن ته کیسه اش دو تا نصفی پیمانه مانده بود. ماش ها غرق شدند و چند تا کاه روی سطح ماندند که برشان داشتم. یک مشت نخود هم ریختم. دو تا کبریت گذاشتم لای دندانم و یک پیاز چاقالو را خرد کردم، بعد هم یک سیب زمینی. دو تا بچه هویج هم انداختم توی پاتیل. یک تیکه زنجبیل و دو تا هل هم به همین روال.

 

باگت را تکه کردم و زدم توی زرده عسلی. الآن هفت سال است که هر وقت این کار را می کنم یاد فیلم آمورس پروس می افتم. سالی یک بار هم دوباره نگاهش می کنم و سر صحنه «نون تو زرده» کلی سرحال می شم و با خودم می گم فردا صبح باید یک نیمروی مشتی بخورم. نگاه بدبینانه اش این است که ایناریتو از مرغداری ها پول گرفته و اینطور ما را آلوده نون و زرده کرده. شاید هم واقعن همینطور است؟

 

دو بعد از ظهر است و من با سورتمه دو دلاری ام که در حقیقت یک ورقه پلاستیکی است دارم از تپه ای لیز می خورم پایین و می خندم و جیغ می کشم. مرد گنده دم سی سالگی چه مرگش است با این خنده هایش؟ می خواهد توجه جنس مخالف را جلب کند؟ می خواهد شادیش را به دنیا اعلام کند؟ مرد گنده، دم سی سالگی اش یاد بیست سال قبل افتاده که پدرش با پیکان کرم رنگش می بردشان تپه های عباس آباد و می نشستند روی تیوب های سیاه و لیز می خوردند پایین. هنوز مترو نبود. پارک طالقانی نبود. حقانی نبود. مدرس نبود. اما پیکان کرم بود و سبیل ها سیاه بود. کاش کمتر نوستول می زدم و نیم نگاهی به باسن بیچاره داشتم که تپ و تپ دست اندازها را رد می کرد.

 

با ده تا ایرانی و یک خارجی نشسته ایم توی کافه ای و دارم هات چاکلت می خورم. هیچ چیز مثل هات چاکلت سرما را از مغز باسن خارج نمی کند. ای کاش لمبرهای ضرب دیده هم علاجی به همین سر راستی داشتند. ندارند. علاجش سه روز ناله و فغان است. جمع های شما هم یک دونه –فقط یک دونه و نه بیشتر– خارجی دارد؟ عکس های فیسبوک که اینطور می گوید. بعد نوبتی یک نفر باهاش انگلیسی حرف می زنید و بقیه تند و تند فارسی حرف می زنید؟ ولش کن، جوابش مهم نیست. مهم دیگ با مرامی است که دارد آرام قل می زند، کنار آشپزخانه ای تاریک با شیشه های بخار گرفته. دارد انتظار مرا می کشد. اینها دارند برنامه شام می چینند. پوف. من اگر کل دنیا را لقمه کنی و بهم بدهی عمرن به دیگم پشت کنم. صبحش ماش ها یک صحبت صمیمانه ای باهام کردند، یک خواهشی داشتند، من هم انجام دادم، بعد الآن بهشون پشت کنم؟ خدافظ. خدافظ. خدافظ. بدو رفتم سوپرماکت و یک چنگه لاغر گیشنیز برداشتم. دو دلار. این یک مسئله بغرنجی است، و هر چقدر هم وضعیت آزادی های اجتماعی خارج خوب باشد باز هم جبرانش نمی کند. من هر بار که دو دلار بابت چهار تا پره لاغر و زرد گشینیز داده ام، همانجا دم دخل قسمتی از روحم را هم جا گذاشته ام، یک آسیب عجیبی خورده ام که چهل سال بعد روانکاوم دارد از راهروهای سیاه ذهنم بیرون می کشدشان و ترمیمم می کند. بگذریم. گیشنیزها را ریختم توی دیگ و دو دقیقه دیگر هم قل زد و خاموشش کردم. یک قلمبه گنده کره انداختم توی دیگ تا آرام آب شود. آش ماش، نان و کره، درمان تمام دردهای دنیا، حتی ضرب دیدگی لمبر، حتی گیشنیزهای گرون.