اولگا

همه چیز از یک روز بارانی و یک چتر مشترک شروع شد. یک قرار پیاده‌روی گروهی کنار رودخانه و معرفی پلهایش و تاریخچه هر کدام بود. الآن که فکر می‌کنم تاریخچه پلهای متعدد رودخانه جذابیت چندانی برایم ندارد. آن موقع هم نداشتند ولی حوصله‌ام سر رفته بود و می‌خواستم آدم جدید ببینم. بعدها به این فکر می‌کردم که اگر آن روز باران نمی‌آمد احتمالاً باید پیاده‌روی تاریخی‌مان را انجام می‌دادیم و بعد هم خسته و خشک بر می‌گشتیم خانه‌هایمان. ولی باران برنامه‌ها را بهم ریخت و مسئول گروه بردمان توی یک پاب که معاشرت کنیم. توی راه دید که من مثل یک بادیه‌نشینِ باران‌ندیده وحشت کرده‌ام و مرا زیر چترش جا داد. گفت اسمش اولگا است و من چشمانم برقی زد و خوشحال شدم که الآن می‌توانم پُز رمان‌های روسی‌ای که خوانده‌ام را بدهم و به سادگی محو اطلاعات و دانشم می‌شود و متوجه می‌شود که ما ایرانی‌ها چه آدمهای کاردرستی هستیم. هنوز تصمیم نگرفته بودم که با داستایوسکی شروع کنم یا تولستوی، یا اصلاً یک راست بروم سر دُن آرام و بگویم چطور بعد از خواندنش تا مدتها می‌خواستم کشاورز بشوم و توی دشت گندم بکارم و ابرها را نگاه کنم و از توی کیسه چرمی‌ام دوتا نیشگون توتون بریزم لای کاغذ و بنشینم به دود کردن. مجالم نداد. گفت که هلندی است و پدر و مادرش بنا به دلایل نامعلومی به این اسم علاقه داشته‌اند. مخ‌زنی با فرهنگ و هنر و ادب و کتابت از آن روشهایی است که تابحال ازش جواب نگرفته‌ام ولی به دلایل نامعلومی کماکان فکر می‌کنم که روزی روزگاری در نقطه‌ای از کره زمین جواب خواهد داد.

خانمها توی فنجانهای گنده کاپوچینو می‌نوشیدند و آقایان آبجو. بعد از مهندسی و بررسی چیدمان میزها و صندلی‌ها بالاخره توانستم کنارش بنشینم. بعدش تازه یادم افتاد که نیمرخ نقطه قوتم نیست. در حد بضاعتم امور را سر و سامان دادم: دماغ که استوار سر جایش ایستاده، اما موهای روی شقیقه و خط ریش کج و کوله‌ام را صاف و صوف کردم. کنارش نشسته بودم و با لبخندی ثابت حرفهای بقیه را گوش می‌دادم و با ریتمی کُند سر تکان می‌دادم. چیزی ازم پرسیدند و من چند دقیقه داشتم احتمالاً خلاصه‌ای از سرگذشتم را توضیح می‌دادم. وسط نطق، گرمم شده بود و احساس می‌کردم صورتم سرخ شده‌ و بعد هم عرق کردم. لعنتی، باز این موج خجالت آمد. درد و مرضم چیست؟ رفتم دستشویی و چند لایه از لباسها را کندم. توی آینه به خودم نهیب زدم که مِس‌مِس نکنم، شل بازی در نیاورم، سرخ نشوم، بی‌موقع حرف نزنم. برگشتم. داشتیم جمع می‌کردیم که برویم. مرد درازی از آنور میز بالاخره خودش را به اولگا رساند، بغلش کرد، روبوسی و مراسم «لانگ تایم نو سی» را بجا آورد. مردک دراز لابد دنبالش است. معلوم است که دهانش خیلی باز است. برای من که مهم نیست. نمی‌دانم، شاید هم مهم است. الآن بدم می‌آید اولگا دوست‌دخترم باشد؟ نه. الآن بدم می‌آید آن مردِ درازِ بوس‌بوسی را کتک بزنم؟ نه. شاید من هم بد نباشد آخرش یک بچه–روبوسی بکنم؟

خوشبختانه مرد دراز مسیرش به ما نمی‌خورد. تا مترو پنج دقیقه راه بود و باز هم باران و باز هم چتر. این بار یکی دیگر از راه رسید؛ خپل و سبزه. این یکی هم به همان ایستگاه می‌رفت. دید که زیر چتر جا نیست، با اینحال امیدش را از دست نداد، چرخ سوم شد و رید توی پیاده‌روی دو نفره ما. کمبود زن، امیدهای واهی، تختخوابهای خالی، نمی‌دانم، ولی همه اینها ما مردها را گاهی به موجودات رقت‌انگیزی تبدیل می‌کند که مزاحم امورات هم‌جنسان‌مان می‌شویم و حتی خفت راه رفتن کنار یک چتر دونفره زیر باران را هم می‌پذیریم. خط متروی من با مال اولگا فرق داشت. اما خپل گفت که خطش یکی است. معلوم بود که دروغ می‌گوید. می‌خواست توی مسیر شانسش را امتحان کند. توی مسیر برگشت، هر ایستگاه که می‌گذشت بیشتر مطمئن می‌شدم که ازش دور می‌شوم و خپل بهش نزدیکتر می‌شود.

فردایش هم بیکار و علاف بودم. مثل همه روزهای تعطیلات کریسمس. بهش ایمیل زدم و از چتر تشکر کردم. آخرش به هوای آفتابی اشاره کردم و اینکه خوراک پیاده‌روی است. ناامیدی از سرتاپای ایمیلم می‌بارید، اما با اینحال نیم ساعت بعد جواب داد. چند تا ایمیل رفت و برگشتی زدیم و دو ساعت بعدش قرار گذاشتیم برویم نمایشگاه نقاشی‌های گرهارد ریختر را ببینیم. بیشتر آن دو ساعت مشغول حرف زدن با خودم بودم؛ در مورد زیبایی زندگی، در مورد انگیزه، در مورد زن، در مورد پیاده‌روی توی آفتاب، در مورد اینکه چه کار درستی کردم که طلاق گرفتم. دم ایستگاه مترو دیدمش. دست دادم ولی او روبوسی کرد. از کل نمایشگاه فقط تابلوهای گنده و سراپا طوسی‌اش را یادم است. کنارش توضیح داده بود که مدتها با چیزی غیر از طوسی نمی‌تواند دنیا را ببیند، شاید برای خنثی بودنش، برای بی‌هدف، بی‌نظر و بی‌پیش‌داوری بودن طوسی.

***

عصرها بعد از کار همدیگر را می‌دیدیم. دم یک ایستگاه، بین مسیر جفتمان قرار می‌گذاشتیم، یک بارِ با دکور چوب پیدا می‌کردیم، یکی دو گیلاس شراب می‌خوردیم، دستهای هم را می‌مالاندیم و او بعد از گیلاس دوم صدای یک مرغ کُرچ کرده را می‌داد و کوکو می‌کرد. اینها چه معنی‌ای می‌داد؟ آیا معنیش این بود که وقتش شده؟ آخر دیدار سوم تا دم خط مترویش رفتم. بی‌خیال قطار اول شد. کنار تونل تاریک و عمیق داشتیم لب می‌گرفتیم. قطار دوم را سوار شد. آیا باید می‌پریدم داخل؟ به ایستادن روی سکو و نگاهی خالی به شیشه قطار اکتفا کردم. مثل همیشه.

شبها با هم‌خانه‌ایم اتفاقهای روز را مرور و تفسیر می‌کردیم. او مستدل بود، با آمار و ارقام حرف می‌زد. می‌گفت بعد از دیدار سوم، سکس است، دیرِ دیرش، دیدار پنجم، بماند که خیلی‌ها توی همان دیدار اول میخ اسلام را در منطقه می‌کوبند. ادبیاتش مردانه بود و باب طبعم نبود، ولی با اینحال دوست داشتم بهش گوش کنم. شبها که می‌شنیدم توی آشپزخانه است به هوای یک لیوان آب می‌رفتم پیشش و او نقدم می‌کرد. می‌گفت احمقی که مِس‌مِس می‌کنی. ماجرای کوکو کردنش را گفتم. قهقهه زد و گفت مطمئن باشم که به خاطر ناتوانی جنسی‌ام تا هفته‌ آینده دختره همه چیز را تمام می‌کند.

***

یک بعد از ظهری بود که نزدیک خانه‌شان قرار داشتیم. از صبح احساس گرم مطبوعی همه جایم را فرا گرفته بود. چیزی بین تحریک شدن و استرس. چرا مثل همیشه وسط شهر قرار نگذاشته بود؟ منظوری داشت؟ آیا بعد از گیلاس دوم «برنامه‌ای» خواهیم داشت؟ خودم پیشنهادش را بدهم؟ هم‌خانه‌ایم که اینطور فکر می‌کرد؛ می‌گفت اینقدر لفتش دادم که دختره خودش دست به کار شده. شب قبلش با آلات برنده رفتم دوش بگیرم. با اینکه حمام سرد بود چند دقیقه‌ای جلوی آینه فیگور گرفتم. موهای خیسم را دادم عقب. آیا متوجه شکمم خواهد شد؟ احتمالاً دفعه اول از اضطراب گند می‌زنم. آیا به دفعه دوم می‌رسد یا قطع امید می‌کند و با تیپا از خانه بیرون می‌اندازدم؟ کمی بخار روی آینه نشسته بود. با گوشه حوله پاکش کردم. چه کسی توی آینه است؟ بعضی وقتها هیچ کسی توی آینه نیست، همه تصویر آدم به یک آلت گنده تبدیل می‌شود و همه تفکرات آدم لای امواج گرم اضطراب و شهوت گم می‌شوند. فردا ظهرش از شرکت زدم بیرون. یک بسته کاندوم خریدم. توی صف زیر لب گفتم «همینطوری، محض احتیاط، برنامه‌ای که نیست، ولی آدم باید همیشه آماده و قبراق باشه،» و بعد از رقت‌انگیزی خودم خنده‌ام گرفت. خوبی کارمندها این است که همه سرشان به کار خودشان است و فکر قیمت نهار هستند. کسی زمزمه‌ها و خنده‌های آدم را نمی‌شنود.

۲۰ دقیقه دیر رسید. کم حرف می‌زد و توی خودش بود. گفت یادش رفته بوده که قرار داشتیم. همانجا فهمیدم که تئوری‌های من و هم‌خانه‌ایم اشتباه بوده. گویا سگش توی هلند سرطان گرفته و آن شب قرار بود ریق رحمت را سر بکشد. تازه فهمیدم هدف از کل این برنامه چیست. می‌خواسته وقت مردن سگش تنها نباشد. مادرش هم آن وسطها زنگ زد و طی پانزده دقیقه گزارش زنده و لحظه به لحظه از مرگ هِسل ارائه می‌کرد. هسل سگی پشمالو در یکی از روستاهای هلند است و دو تا دیپلم افتخار هم دارد: یکی در شکار خرگوش و دیگری در حرکات نمایشی. سگها تا ۳۵۰ کلمه یاد می‌گیرند و موجودات باهوشی هستند. وقتهایی که اولگا حالش بد بوده هسل برایش کارهایش بامزه انجام می‌داده. مثلاً آشغال از توی سطل در می‌آورده. اوه خدای من، چقدر خنده‌دار، چقدر خوب که هسل برای من کارهای خنده‌دار نمی‌کرده وگرنه ممکن بود با دمپایی سیاه و کبودش کنم. بحثهایی راجع به مرگ و دنیای پس از مرگ انجام دادم و گفتم که هسل الآن جای خوبی است و مطمئنم که امشب توی خواب می‌بینیش. هسل یک زوج هم داشت به نام یونا و موقع تزریق آمپول سمی به هسل و کفن و دفنش یونا هم حاضر بوده تا مراسم را ببیند. اینجوری می‌فهمد که هسل دیگر نیست و آشفته و مضطرب نمی‌شود و توی خانه دنبالش نمی‌گردد. بعد نوبت آلبوم عکسهای هسل و یونا توی آیفون شد. دستم را کرده بودم توی جیبم و برجستگی حلقوی پشت کیف پول را لمس می‌کردم. توی آیفون دوتا سگ بزرگ و پشمالو و خندان بودند و من فکر می‌کردم چرا کسی به فکر آشفتگی و اضطراب من نیست.

***

همان اوایل متوجه شده بودم پشت جفت دستهایش همیشه گُله گُله سرخ است. چیزی شبیه حساسیت یا شاید سرما زدگی بود. بهم گفته بود جای زخم است ولی فکر کردم به خاطر ضعف زبان اشتباهی گفته. یواش یواش کل ماجرا دستگیرم شد. گُله گُله‌ها جای سیگار بودند و دو تا ساعدش هم تا نزدیک آرنج جای زخمهای قدیمی و گوشت‌آورده چاقو داشت. از ۱۴ تا ۲۰ سالگی بیمار بوده، سه سالش توی بیمارستان روانی. الآن هم روی لیتیوم است. از خودش بدش می‌آمده و علاقه‌ای به زندگی نداشته. اوایل بیماریش یک ایمیل ناشناس هم می‌گیرد که تهدید به مرگش کرده بودند. صورتش مثل گچ سفید شده بود، کنار کافه‌ای نشسته بودیم و اینها را می‌گفت. با نوک انگشتانم رد زخمهایش را می‌کشیدم و به نحو عجیبی نه تنها هیچ مشکلی با «سابقه‌اش» نداشتم، بلکه به شدت برایم دوست‌داشتنی شده بود. می‌گفت هنوز هم مشکل دارد، گاهی احساس خستگی مفرط می‌کند و چند روز هیچ کاری نمی‌تواند بکند. آن روز صبحش هم همین حالت خستگی را داشته و رفته بوده بیمارستان. بعد از چند ساعت مرخصش کرده بودند. اینها را که می‌گفت تقریباً ولو شده بود روی من. بهش گفتم که چرا بهم خبر ندادی از بیمارستان، چرا اصلاً قرار گذاشتی امشب؟ صدایش را به سختی می‌شنیدم. بدنش داغ‌تر می‌شد. هشت شب بود. احساس کردم زیادی ضعیف است. گفتم می‌رسانمت خانه‌تان. یک کم لرزید. فکر کردم تب کرده. آرام آرام تا مترو رفتیم. ده ایستگاه تا خانه‌شان فاصله بود. ایستگاه هفتم بودیم که لرزهایش شدت گرفته بود. افتاده بود روی من. شانه‌هایش را می‌مالاندم و می‌گفتم چیزی نیست. اصلاً نفهمیده بودم چطور به این حال و روز افتاد، همه چیز خیلی تدریجی اتفاق افتاده بود. سر شب فقط یک کم ضعیف بود و الآن به حالی افتاده بود که مردم توی قطار با ترس و دلسوزی نگاهمان می‌کردند. لرزهایش شدت گرفته بودند و به چیزی شبیه حمله‌های عصبی تبدیل شده بودند. خودم هم ترسیده بودم. پله‌های ایستگاه را به کندی بالا می‌آمد، وسطش سه بار نفس تازه کرد. بیرون ایستگاه تاکسی گرفتم و بردمش اورژانس. ده شب بود که نوبت دادند. پرستار گفت لباسهایش را در بیاورم. قیافه مبهوت مرا که دید پرسید مگر پارتنر نیستید؟ گفتم نه. ازش پرسید می‌خواهی بگویم کسی بیاید کمکت؟ گفت نه. خودم دست به کار شدم. رویاهای چند شب قبلم داشت به حقیقت می‌پیوست: داشتم لباسهایش را یکی‌یکی در می‌آوردم و بدن سفیدش را می‌دیدم، اما توی شرایطی کاملاً متفاوت.

ساعت دوی شب مرخصش کردند. هنوز نمی‌دانم مشکلش چه بود. سرتاپایش را آزمایش کردند و آخر سر فقط استراحت تجویز کردند. بردمش خانه‌شان. ساعت سه شب توی تختش بود. گفتم دیر است، من همین جا می‌مانم. اولین ضربه را همانجا خوردم. گفت نه، می‌داند که سخت است ولی برای «آینده‌مان» اینطوری بهتر است، تازه دو هفته است که با هم آشنا شده‌ایم. چی فکر می‌کند؟ کدام آینده؟ من الآن ۷ ساعت است سر پا بوده‌ام و فقط می‌خواهم جایی بیفتم و بخوابم تا صبح. چطور بالای تختخوابش توی بیمارستان که بودم یادش نبود که «فقط دو هفته» است که با هم آشنا شده‌ایم؟ توی تاکسی به خودم گفتم فردا صبح تمامش می‌کنم. رسیدم خانه اس‌ام‌اس بلند و بالای دلجویی داده بود. فقط زدم که رسیدم و موبایل را خاموش کردم. ده صبح فردا دلم برایش سوخت و اس‌ام‌اس فرستادم. نمی‌توانستم اینقدر «منظقی» طردش کنم. همه چیز را در سایه تاریخچه مشکلدارش و اختلاف سنی پنج ساله‌مان می‌دیدم و بعد آرام آرام نرم می‌شدم؛ انگار دخترم است و من هم پدرش.

***

یاوه‌های شیطانی

بالاخره امروز صبح با هم خوابیدیم. تحریک شده بود و وقتی شلوارش را در آوردم بوی تند زن توی فضای بالای تختخواب پخش شد و وقتی شرتش را در آوردم بو حتی شدیدتر شد. در لحظاتی مشکوک بودم که به بو فکر کنم یا خودم را تویش غرق کنم.

 

خودم را تویش غرق کردم و هر آنچه توانستم ازش خوردم. دست چپم روی شکمش بود و لرزش‌های اندامش را می‌شنید. خودم اما پس از یک شبانه‌روز بوسه‌ی بدون انجام، دول‌درد وحشتناکی داشتم و قبل از اینکه باور کنم که ممکن است سکس داشته باشیم همه‌اش فکر می‌کردم که هرچه زودتر ردش کنم برود پی کارش و خودارضایی کنم. اما یکهو ورق برگشت و توی تراس بعد از صبحانه پیچیدیم به هم. از فهم و شعورش خشنودم. با آن همه لیتیومی که توی خونش بود لابد اصلن کشش جنسی نداشت ولی برای من انجامش داد. من هم احساس بدی ندارم و حتی خوشحال هم هستم. الآن هم دارد با مادرش اسکایپ می‌کند و با پاهایش کتف مرا ناز می‌کند. من هم از پنجره قدی تراس به آفتاب سرد بیرون نگاه می‌کنم و منتظرم حرفش تمام بشود و بروم پلو و ماهی درست کنم.

 

هم‌اتاقی‌ام ازم پرسید که بالاخره موفق شدم یا نه. بهش گفتم آره و لبخند مردانه‌ای بین‌مان رد و بدل شد. لبخندی که معنای پشتش تنها یک چیز است: یک دول آرام.

 

من زن دوست دارم. فرم بدن زن، بوی بدن زن، گردن زن، موهای زن، استخوان کتف و ترقوه زن، ستون فقرات زن. آلت تناسلی‌شان را دوست دارم و می‌توانم همیشه در جوارشان باشم و بهشان فکر کنم.

 

از مردها بدم می‌آید. با مردها که هستم در مورد زنها حرف می‌زنم. ولی با زنها در مورد مردها حرف نمی‌زنم. در مورد هیچ چیز حرف نمی‌زنم، بلکه دوست دارم نوازش‌شان کنم و باهاشان فیلم نگاه کنم و وانمود کنم که آدم جالبی هستم. وقتی آنها مرا توی آفتاب با پایشان ناز می‌کنند بهترین زمان است. زمانی برای مستی من و اسبهاست. پا و جوراب زنها به نحو عجیبی بو نمی‌دهد. برای همین مردهای زیادی پاهای زنها را می‌پرستند. آنها به اصل توحید عقیده ندارند و به تعداد زنان دنیا ضربدر دو خداوند دارند. هر پای چپ زن یک خداست و هر پای راست هم به همین ترتیب. من البته از آن دسته مردها نیستم اما کاملاً جهان‌بینی‌شان را درک می‌کنم. حتی شاید بین همین خطوط مرخصی بگیرم و جورابهایش را در بیاورم و پاهایش را بخورم.

 

بعضی وقتها فکر می‌کنم هیچ چیزی غیر از زن و زیبایی و لذت وجود ندارد. بقیه همه وسیله هستند. هدف در نزدیکی ماست و ما نمی‌فهمیم. گاهی نمی فهمیم. ولی من الآن آدم فهیمی هستم که قدر زن و زیبایی و پا و مو و کتف و ترقوه را می‌فهمم.

***

الآن یک ماه است که همه چیز تمام شده. کلش کمتر از دو ماه طول کشید و توی دو ماه کلاً دو دفعه با هم خوابیدیم. هفته‌ای سه روز با هم بودیم، سه شبش هم می‌آمد خانه‌ام می‌خوابید. همه چیز خوب بود تا آخرش که می‌گفت هنوز «آمادگی‌اش» را ندارد. همان دو بار اما مرا امیدوار نگه داشته بود. آدم به امید زنده است دیگر. تلاش، تلاش، تلاش و باز هم هیچ. بوسه، مالش و بعد مثل خواهر و برادر کنار هم می‌خوابیدیم. صبح تخم‌مرغهایش را می‌خورد و می‌رفت سر کلاس زبانش. چند بار بحث کردیم. گفتم سختم است. گفتم سکس یک چیز کاملاً طبیعی‌ست. سرکوب و مخفی کردنش غیرطبیعی‌ست. دوستت دارم و به تبعش دوست دارم باهات بخوابم و چیز خجالت‌آوری تویش نمی‌بینم. اما هر بار اینقدر شرایط را عجیب می‌کنی که از خودم بدم می‌آید. از اینکه دستم پس خورده حالم بهم می‌خورد. از بیماریش گفت. از شوک الکتریکی. از پارتنری که «کارهایی باهاش می‌کرده که دوست نداشته،» از بی‌تجربگی‌اش. می‌گفت همین که نوازشهایم را تحمل می‌کند و حتی دوست دارد، خودش قدم بزرگی است، و بعد هم هی امید به آینده و اینکه به تدریج درست می‌شود، ولی زمان می‌برد. آخرین شبی که اینجا بود تا سه صبح بحث بود و دعوا. حالش که بد می‌شد توی آیفونش به عکس سگهایش نگاه می‌کرد. دلم می‌سوخت. مدام فکر می‌کردم که آدم عوضی‌ای هستم که اینقدر اذیتش می‌کنم. ازش پرسیدم داستان آن دو بار پس چه بود. گفت که آن موقع هم آمادگی‌اش را نداشته و احساس می‌کند که به خاطر سکس به خودش «بی‌احترامی» کرده. این دیگر میخ آخر تابوت بود برای من. انگار که با یک راهبه دوست هستم. صبحش تخم‌مرغهایش را خورد و رفت. از سر کار برایش یک ایمیل طولانی زدم و بابت شب قبلش معذرت‌خواهی کردم و بعدش گفتم که دیگر نمی‌توانم، رابطه عذابم می‌دهد.

هنوز نمی‌دانم کار درستی کردم یا نه. شاید باید بیشتر صبر می‌کردم. با اینکه زیاد حرف نمی‌زد، جنس آرامشی که با او داشتم منحصر به فرد بود و تا بحال تجربه‌اش نکرده بودم؛ شاید به خاطر حس «بزرگتر» بودن توی رابطه، که تا قبل از این نداشته‌ام. مطابق معیارهایم کار درستی کردم که تمامش کردم. ولی بعضی وقتها فکر می‌کنم هیچ کدام از معیارهایم هیچ اهمیتی ندارند. شاید زیادی خشک هستند. شاید با این معیارهایم هیچ رابطه‌ای را نتوانم شکل بدهم. الآن که بهش فکر می‌کنم فقط یاد تابلوهایی که آن روز اول توی نمایشگاه دیدیم می‌افتم؛ بدون نظر، بدون قضاوت، بدون پیش‌داوری، بدون ادعای فهم، مربعی آرام و بزرگ و طوسی.